Franska.nl

Voor Mireille ’s moeder bestond er geen hel en verdoemenis

 

Bestond de hel echt? Mocht je echt nooit een vergissing begaan? Was homoseksualiteit een ziekte? Was het een doodzonde om een huwelijk te laten ontbinden dat door God gesloten was.

 

 

‘Ik groeide op in een streng gereformeerd milieu waar heel weinig mocht en heel veel moest. Sommige kinderen waar ik vroeger mee op de basisschool zat, zijn losgeslagen toen ze in de puberteit kwamen en daar kwamen ze niet mee weg. Kinderen moesten in de pas lopen of moesten hun heil anders maar elders gaan zoeken. Voor experimenterende pubers was er eenvoudigweg geen ruimte en geen begrip. Eén vriendinnetje van vroeger stapte uit het leven, twee verhuisden naar de stad waar ze de vrijheid niet aankonden en in de goot belandden, en een vriend die ontdekte dat hij meer voor mannen dan voor vrouwen voelde, viel in de handen van een oudere man die niet het beste met hem voorhad en hem misbruikte.

 

Net als een heleboel andere kinderen had ik heel veel vragen. Bestond de hel echt? Mocht je echt nooit een vergissing begaan? Was homoseksualiteit een ziekte? Was het een doodzonde om een huwelijk te laten ontbinden dat door God gesloten was, en was dat voor sommige mannen een vrijbrief om losse handjes te hebben – zoals ik in de klas weleens hoorde? Werd je blind als je aan zelfbevrediging deed? Rond mijn zesde kreeg ik angstaanvallen van alle donderpreken die we op school en in de kerk voor ons kiezen kregen. Ik snapte de context van wat er werd bedoeld niet en lag wakker van alle dreigementen.

 

En hier komt mijn moeder in beeld. Die nam me op schoot als ik me zorgen maakte en vertelde me dat de dominee of de juf op school God misschien helemaal niet goed begrepen had. Want God had alleen maar het goede voor met iedereen. Dat wist ze zeker. Ze prentte me in om niet bang te zijn en als ik vragen had moest ik altijd bij haar komen zodat we erover konden praten. De hel bestond in ieder geval niet. Die was door mensen verzonnen die zich ook bang hadden laten maken. En net zoals moeders lief hoorden te zijn voor hun man en kinderen, hoorden pappa’s lief te zijn voor hun vrouw en kinderen. Een keertje ruzie hoorde erbij, dat was niet erg. Maar daarna moest erover gepraat worden zodat alles weer goed was.

 

Toen ik ouder werd en in de puberteit kwam, praatte mijn moeder ook heel openlijk met me over seksualiteit en ze leerde me dat intimiteit helemaal niets is om je voor te schamen. Dankzij intimiteit tussen mannen en vrouwen bleef de wereld doordraaien, leerde ze me. Want als er geen kinderen meer geboren zouden worden, zou het met de wereld ook snel afgelopen zijn. En als het eens voorkwam dat een jongen meer van een andere jongen hield dan van meisjes, of een meisje meer van een ander meisje dan van jongens, zou God daar nooit boos over worden. Voor God waren we allemaal mensen en zolang mensen van elkaar houden zou het voor God goed zijn.

 

Hoe bijzonder en ruimdenkend mijn moeder was – en hoe positief ik door haar in het leven ben gaan staan – ben ik pas gaan beseffen toen ik ouder werd. Als zij er niet was geweest, had het met mij, net als met sommige van mijn vroegere klasgenootjes, ook heel wat slechter kunnen aflopen. Wat mij betreft verdient ze dan ook een standbeeld en is ze sowieso een voorbeeld voor alle andere moeders.

 

Mireille ‘s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.