Vlinder op m’n hoofd
En aangezien ik bijgelovig ben, meen ik te weten wat dat betekent
Een van de eerste dingen die ik ging uitzoeken toen ik een tuin kreeg, was hoe ik vlinders in de tuin kon krijgen. Natuurlijk, vlinderstruiken. Dat was deel één. Dat vlinders ‘het’ doen op brandnetels sprak me in het begin ook wel aan, maar dan moest ik wel zorgen dat ik het beperkt hield tot een paar brandnetels. Nou… dat was dus niet zo’n strak plan, want die krengen kruipen onder de grond door en maken een irritant netwerk.
Al is het nog lang niet zo erg als die pispotjes en dat zevenblad. Brandnetels uitroeien betekent van die vreselijke wortels uit de grond sleuren, die af en toe door je broek heen toch weten te ‘stralen’ op je benen. Schijn je dan weer met een blad gekneusde weegbree overheen te moeten wrijven. In the end heb je gewoon een heel grote onkruid-bende als je zo een tijdje doorgaat. En dat was ook weer niet de bedoeling.
Maar mooi dat het wel gelukt is met de vlinders. Van alles fladdert er rond. Ook die lieve leuke lichtblauwtjes. Toch blijft de Atalanta m’n favoriet. Want die ziet kans om elke keer als iemand bij ons in de tuin zit, op zijn of haar hoofd te gaan zitten. Ook op ons eigen hoofd trouwens. Vaak lijkt het volledig willekeurig, maar soms denk ik ook weleens dat ze iemand willen troosten, omdat ze merken dat ‘ie het moeilijk heeft. Laatst ging er één zelfs heel rustig op iemands hand zitten.
Ik noem het altijd een kusje uit de hemel. Wan stiekem geloof ik dat het signaaltjes van ‘boven’ zijn. Van mensen die ik mis, omdat ze er niet meer zijn. Misschien is het bijgeloof. Hoogstwaarschijnlijk zelfs. Maar ik geloof het gewoon lekker verder, als je het niet erg vindt.
Door Franska
Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
