Politiek?
Niet tijdens het eten!
Politiek is bij Caroline thuis geen gespreksonderwerp. Niet aan tafel. En eigenlijk maar helemaal liever niet. Komt namelijk nooit iets gezelligs van.
Als je lekker zit te eten, snijd je geen politieke onderwerpen aan. Punt. Dat weet een kind. Want voor je het weet, ligt iedereen verbaal met elkaar overhoop. Of erger. Toch deed ik het laatst, vlak voor de presidentsverkiezingen, tijdens een dinertje met Amerikanen. Geen seconde bedacht ik dat deze leuke mensen er anders over zouden denken dan ik, dus kwaakte ik er lustig op los over Clinton en Trump. Ze bleven vriendelijk, maar later begreep ik dat ze groot fan van die man waren.
Om die reden schijnt Thanksgiving ook voor de nodige complicaties gezorgd te hebben in Amerikaanse families, las ik in de krant, omdat mensen vanwege elkaars stemgedrag niet meer met elkaar aan tafel wensen te zitten. Zo ontregel je een heel land, dat is toch erg? Zou dit bij ons ook kunnen gebeuren de komende tijd, nu onze politici zich zo zoetjesaan steeds heftiger profileren voor de Tweede Kamer-verkiezingen in maart? Als je de verhalen over polariseren en verdeeldheid moet geloven, gaan we wel die kant op. Top, zo vlak voor de feestdagen.
In mij schuilt iets van een manische optimist
Tussen de man van wie ik hou en mij is politiek om die reden geen onderwerp meer. We zijn het namelijk nogal oneens. Niet om te lachen oneens eigenlijk. Zó oneens dat ik hem af en toe met liefde achter het behang zou willen plakken. Met liefde. Nog wel ja. Daarom wil ik niet horen wat hij te zeggen heeft. Kinderachtig, dat weet ik heus wel. Vrijheid van meningsuiting enzo. Prima, maar niet tussen ons, oké? Zo onredelijk is dat toch niet? Dus nu zegt hij: ‘Van jou mag ik het er niet over hebben, dus ik houd mijn mond wel.’ Prima.
Ik probeer nogal hardnekkig te blijven geloven in het goede van de mens, en dat de wereld helemaal niet totaal van het padje dreigt te raken. Mopperen op wat er in Den Haag allemaal misgaat, past daar niet bij. In mij schuilt iets van een manische optimist. Als het aan hem lag, werd dit zo snel mogelijk opgenomen in het handboek met psychische stoornissen. Hoor ik hem denken als hij met zijn ogen rolt omdat ik hoop dat de Obama’s als ze straks ‘vrij’ zijn nog heel mooie dingen voor de wereld gaan betekenen. Realist als hij zichzelf vindt, heeft hij alle illusies allang laten varen. Het kan zo niet langer. Nergens. Pappen en nathouden zijn volgens hem volkomen 2000 nog wat. Het heeft ons toch allemaal niets gebracht? Zie ik dan niet wat er werkelijk gaande is? Diepe zucht.
Dit dus. Niet te doen, vind ik. Moet er niet aan denken dat ik dit soort discussies aan tafel met familie of vrienden zou moeten hebben. Ik begin er niet aan. Nee, ook niet meer met Amerikanen. Alleen Jan Terlouw mag na zijn glasheldere verhaal in De Wereld Draait Door gisteravond zonder bezwaar aanschuiven en het er de hele avond over hebben… Graag zelfs!
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
