Franska.nl

Verrek… dat lijkt Her Majesty The Queen wel.

 

…. Oh, wacht, het ís Her Majesty The Queen.

Wat Milaan is voor design, en Parijs voor de mode, is de Chelsea Flower Show voor tuinen. Ik ga er bijna elk jaar heen, want dat is handig voor mijn werk, maar een bijkomend leukigheidje is dat je op de Chelsea Flower Show heel goed celebrities kunt spotten. Want die komen in bosjes af op de speciale openingsdag voor vips en pers.

Voor ik goed en wel mijn persbadge aan m’n vestje had geclipt, had ik al een “Good morning” van BBC Gardeners’ World-presentator Monty Don te pakken. Nu moet je weten dat elke zichzelf respecterende Engelse tuinier een poster van Monty in z’n tuinschuurtje heeft hangen, dus mijn dag begon ijzersterk. Maar uiteindelijk kwam ik natuurlijk niet voor horticulturele pin-ups; ik had maar één dag, dus ik moest als een bezetene de tientallen showtuinen en kwekerijstands langs om te kijken wat er aan de hand was op tuingebied. Maar telkens als ik bij een tuin of stand aankwam, stond ik achter een batterij persfotografen omdat Judi Dench daar net een prijs voor mooiste gladiool uitreikte of Joan Collins een nieuwe camelia ten doop hield. En anders stond ik wel te wachten omdat de BBC met gigantische camerahijskranen shots aan het maken was voor de dagelijkse uitzendingen.

 

Uit voorgaande jaren weet ik dat ik met mijn perskaart maar tot 15:00 uur op het terrein mag, want daarna beginnen de voorbereidingen voor een besloten evenement waar ook de koningin haar opwachting maakt. Meestal kan ik tegen die tijd geen bloem meer zien dus dan ben ik allang vertrokken, maar door alle onderbrekingen – en ook omdat er dit jaar meer te zien leek dan voorgaande jaren – was ik eigenlijk nog niet uitgekeken. Dus toen het drie uur was, besloot ik gewoon te blijven tot ik werd weggestuurd. In afwachting van de koningin werden overal lopers uitgerold en er beenden hordes politiemannen met honden over het terrein om te checken dat niemand een bom onder Joan Collins’ camelia had geschoven. Niemand lette op mij, dus ik kon op m’n gemak mijn rondje afmaken. Maar toen ik anderhalf uur later eindelijk naar buiten liep, kwam ik terecht in een fuik van politiemannen, politiehonden, politiepaarden, politiebusjes, paparazzi en beveiligers die met spiegeltjes onder geparkeerde auto’s keken. Er stond al een delegatie van de Royal Horticultural Society klaar om de koninklijke gasten te verwelkomen, en niet veel later kwam er een verrassend bescheiden wit taxibusje voorgereden waar een heel squadron royals uitstapte: een zwik hoogbejaarde prinsessen, maar ook Prince Edward, The Duchess of Wessex, Prince Michael of Kent en The Duke of York met dochter Princess Beatrice. Voor William en Kate was blijkbaar geen plaats meer in het busje, want zij arriveerden even later per Jaguar. Maar de Queen had haar vervoer pas écht goed geregeld: agenten op ronkende motoren, blauwe zwaailichten, getoeter, een volgauto met bodyguards en een gigantische donkerrode Bentley met de koninklijke vlag erop.

Ik stond naast een politieagente (met verborgen pistool onder haar linkerarm) die me wist te vertellen dat de Queen enthousiast tuiniert, en dat Chelsea een van haar favoriete jaarlijkse uitjes is. Sinds haar kroning in 1953 heeft ze maar twee keer overgeslagen – één keer omdat ze net bevallen was van Prince Edward. En inderdaad: de 93-jaar oude Elizabeth leek er zin in te hebben. Ze hupste verrassend vief uit haar limousine in haar geelgroene ensemble, en het zou me niets verbazen als er een snoeischaar in die handtas zat. Om een leuk boeketje voor zichzelf bij elkaar te knippen. Of stiekem een stekje te stelen van Joan Collins’ camelia.