Franska.nl

Ze willen invoegen op de snelweg, mijn zusje en haar man. Alleen, er zit een auto tussen die geen ruimte wil maken en ijzeren-Heinig rechts blijft rijden, gas mindert als zij dat doen en gas erbij geeft als zij hem voorbij willen gaan. Mijn zusje en haar man geven een goeie dot gas zodat ze de querulant rechts voorbij kunnen.

‘Hèhè. Hoe moeilijk kan het zijn?’

‘Flauw hoor, nu ineens kan ie wel naar de linkerbaan,’ zien ze in hun spiegel. En nee, ze geven hem geen middelvinger, geen remlicht en keuren hem zelfs geen blik waardig. En dan opeens, zonder dat ze beseffen hoe en wat – ‘want het ging zo snel en we schrokken ons letterlijk lam’ – wordt hun auto in de linkerflank geramd. Hard. Zo hard dat ze van de weg raken. In die ene fractie van een seconde die zo exemplarisch is voor situaties als deze, zien ze zichzelf al over de kop slaan en door de vangrail stuiteren. Gelukkig gebeurt dit niet, komen ze met de schrik vrij en blijven ze met schade en trillende benen op de vluchtstrook achter, terwijl de hufter die hun dit aandeed er vandoor gaat. Of ze het kenteken wel hadden genoteerd, vroeg een chagrijnige agente die het proces verbaal van hun aangifte moest optekenen. Wat dacht ze zelf?

Het houdt me al een paar dagen bezig, dit verhaal. Want dit overkomt niet zomaar iemand, dit gaat over familie en daardoor komt het veel erger binnen dan een verhaal uit de krant. Het nooit-gedacht-dat-het-zo-dichtbij-zou-komen-effect. De hoeveel-zieker-kan-het-worden-vraag.

Want opgestoken middelvingers of scheldkanonnades? Ik word er niet warm of koud meer van. Niet in kunnen voegen omdat een klojo geen zin heeft om me ertussen te laten? Dan niet! Bumperklevers? Irritant, dat wel. Gesneden worden? Zout op man, ook dat!

Maar rücksichtslos van de weg geramd worden? Als in een film waarbij je als kijker al weet wat er te gebeuren staat door de almaar groter wordende koplampen in de achteruitkijkspiegel. 

En dat die koplampen dan opeens te dichtbij zijn om ze nog te kunnen zien en dat dan de eerste duw komt. En dan een stoot. En na wat heen en weer gestuiter die onvermijdelijke afgrond, de onheilspellende stilte en dan die explosie.

Dit was geen film. Dit was een levensechte verkeershufter 2.0, gewoon op de A2 en gewoon op een zondagavond van niks die we dankzij deze onverlaat, die zelfs die middelvinger niet waard is, nooit meer zullen vergeten.