Verboden te fietsen!
Welk seizoen ook, Landgoed Elswout is altijd mooi.
Ik ben een wintermens. Geen last van hormonen en nieuwe levenslust (Hains heeft dat wel) bij de eerste prille lentezon. Maar, eerlijk is eerlijk: het is op deze vroege dag in maart wel zúlk lekker weer dat ik haast niet kan wachten om mijn stalen ros (mijn moederfiets met lage instap) van stal te halen om met Hains even langs Elswout te gaan. Een zeventiende-eeuws landgoed in de buurt, dat nooit verveelt. Welk seizoen maakt niet uit, het is er altijd anders en altijd weer even mooi.
Even langs de hertenbaan lopen in het park is er vandaag niet bij, want die is afgezet. De oude linden worden geknot (bijzonder: dat gebeurt maar eens in de zeven jaar) zodat de kronen in de zomer een prachtige parasollaan vormen. Een eeuwenoude traditie waarbij tegenwoordig ook de firma Kemp Schalkwijk BV (‘van boom tot stroom’) ingeschakeld wordt. We zien ze druk bezig met een enorme hakselaar de gesnoeide takken die zo mooi tussen de bomen liggen opgehoopt, te versnipperen.
In de boom een liefdesverklaring uit 1964 van MP aan EV.
Benieuwd of ze nog bij elkaar zijn
Even verderop, als het weiland overgaat in bos, weer een heel ander beeld: een olifantenkerkhof van omgewaaide, zwartgeblakerde bomen (begroeid met frisgroen mos) die aan hun lot worden overgelaten. De bizar grote kluiten, je hebt echt een ladder nodig om er overheen te kunnen kijken, steken recht uit de grond omhoog. Het lijkt wel landschapskunst. Leuk dat ze dat hier zomaar laten liggen, zodat er allemaal nieuwe biotoopjes kunnen ontstaan, denk ik bij mezelf. De meeste bomen staan gelukkig nog overeind. Eén daarvan: een oud knoestig exemplaar met in de schors een liefdesverklaring uit 1964 (pijltje door het hart) van MP aan EV. Benieuwd of ze nog bij elkaar zijn.
De lente begint voorzichtig in Elswout. Geen velden vol met felgekleurde krokussen, hooguit wat sneeuwklokjes die in kleine groepjes in bloei staan. In het in Engelse landschapsstijl aangelegde deel van het landgoed, met bemoste hellingen, mooie boomgroepen, raar kronkelende beken, sprookjesachtige huisjes en boomstambruggetjes (je zou hier eerder heer Ollie B. Bommel en zijn goede vriend Tom Poes verwachten) twee opgewekte belegen dames met nordicwalkingstokken, die we wel drie keer tegenkomen. Telkens weer een vriendelijke groet.
Tot slot toch nog even langs het Grote Huis, het hoofdgebouw midden op het landgoed in de negentiende eeuw gebouwd in Italiaanse stijl (dat was toen mode), in de Tweede Wereldoorlog een Nazi-commandopost, in de jaren negentig het decor van de VPRO-serie ‘Loenatik’, en nu net gerestaureerd. Wat de nieuwe bestemming wordt, geen idee. Trimmers en fietsers zijn niet welkom op Elswout, zie ik op een bordje als we via het poortgebouw het park weer verlaten (gelukkig maar). Nordic walkers wel kennelijk, maar die lopen je tenminste niet van je sokken, en schreeuwen niet ‘OPZIJ OPZIJ’ als ze voorbijkomen.
Marja van Hout houdt van het onverwachte en gaat het liefst zo onvoorbereid mogelijk op pad. Alleen of samen, vaak met vriend Hains, beleeft ze avonturen. Kleinschalig, maar toch.
Productie: Marja van Hout en Hains
