Franska.nl

Mag ik vandaag even over m’n moeder praten? Het is namelijk haar verjaardag. Ook al is ze er al drie jaar niet meer, ik denk elke dag aan haar. En vandaag dus nog een beetje extra. Elk jaar legde ze vlak voordat ik van vakantie thuiskwam een hele voorraad lampionnetjes op een oude krant in m’n huis voor me klaar. Helemaal schoongemaakt, blaadjes en overbodige stukken tak eraf gehaald. Met een lief briefje erbij. Altijd feest als ik thuiskwam.

Ik legde ze dan over de schoorsteen (of heet het schoorsteenmantel?), als een soort najaarsversiering. Jarenlang ben ik bezig geweest om die lampionnenplant aan de gang te krijgen in onze eigen tuin. Ging steeds maar niet. Totdat hij opeens aansloeg.

En hoe! Als een soort therapeutische bezigheid ben ik nu met de lampionnetjes uit eigen tuin in de weer. Stuk voor stuk afstammelingen van de plant in m’n moeders tuin. Eerst plukken, dan schonen van blad en tak en hop, leuk arrangeren op de schoorsteen. Het voelt terwijl ik bezig ben net alsof m’n moeder erbij zit. Mee zit te kletsen, mee zit te lachen en mee zit te klussen.

Dus ook al groeit het als onkruid letterlijk alle kanten op, het mag nóóit verdwijnen uit m’n tuin.

Dat snap je natuurlijk wel. Sinds drie jaar is er ook een nieuwe zeven-oktober-traditie bijgekomen. We kunnen weliswaar haar verjaardag niet meer vieren waar ze bij is, maar we doen het toch. Elk jaar op de dag van m’n moeders verjaardag een etentje. Vandaag dus. Met een proost op haar, die we nooit kunnen vergeten en altijd zullen blijven missen.