Van de week kreeg ik bezoek van een klein meisje uit Gaza
Misschien weet je wie ik bedoel?
Omdat ik niet weet wat oorlog is, weet ik ook niet wat het is om in een oorlogsgebied te moeten overleven. Ik volg het echt wel hoor, al die rampen die onze planeet teisteren, maar altijd op veilige afstand – en dan nog alleen dán als ik bereid ben om het binnen te laten komen. Maar of ik de impact van de beelden echt kan bevatten? Zoveel slachtoffers, zoveel bommen, zoveel honger en zoveel tranen zijn immers niet te bevatten.
Maar van de week kregen al die niet te bevatten aantallen plots een gezicht dat alles veranderde. Van de week kwam er namelijk een klein meisje mijn huiskamer binnen denderen. Misschien weet je wel wie ik bedoel omdat ze ook bij jou langskwam? Ze heet Dareen, ze is net tien geworden, ze komt uit Gaza en ze verblijft momenteel in Qatar waar ze wordt verpleegd aan haar oorlogsverwondingen. Dareen verloor kort geleden zeventig familieleden door een Israëlisch bombardement op Gaza. Onder die slachtoffers waren haar pappa en haar mamma, haar oma’s en opa’s en alle broertjes en zusjes op haar ene broertje na dat nu bij haar in Qatar verblijft. Je zou dus kunnen zeggen dat Dareen alles en iedereen kwijt is geraakt.
‘Je kunt je niet voorstellen hoe leuk het leven was’, zegt ze, wijzend op haar telefoon waar de ene foto na de andere laat zien wie er allemaal niet meer in haar leven zijn. Zij en haar hele familie waren namelijk samen in een grote villa toen de bom viel die alleen zijzelf en haar broertje overleefden. Van alle dierbaren die ze verloor heeft Dareen nu een collage als aandenken gemaakt. Als ze niet kan slapen kijkt ze er even naar en dan zijn in ieder geval pappa en mamma toch nog even bij haar, denkt ze.
Sinds de oorlog in Gaza zijn al zeker 12.000 kinderen gedood en naar schatting zijn 20.000 Gazaanse kinderen nu wees. Het zijn er te veel om te kunnen bevatten. Alleen als ik even aan Dareen terugdenk kan ik me een klein beetje voorstellen hoe intens hartverscheurend de gevolgen van die oorlog voor al deze kinderen moeten zijn. Ik hoop maar dat ze in ieder geval nog een foto van hun pappa en mamma hebben. Zodat ze daar even naar kunnen kijken als ze niet kunnen slapen en dat het dan voelt alsof pappa en mamma toch nog even bij ze zijn.
Mag ik God op mijn blote knieën danken dat ik niet weet wat oorlog is en dat ik daarom ook niet weet wat het is om in een oorlogsgebied te moeten overleven?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
