Franska.nl

Natuurlijk weet ik heus wel dat Valentijnsdag allang niet meer draait om die kaart van een stille liefde, maar om cadeaus. En mijn meneer vindt er geen bal aan om mij een verplicht cadeautje te geven, hoewel hij heus wel weet dat ik het toch wel heel leuk vind als er toch een pakje voor mij klaarligt.

 
Blijkbaar ben ik dus ook in de ban van die commerciële onzin geraakt, maar ik roep natuurlijk heel hard met mijn grote mond dat Valentijnsdag me niets kan schelen. Maar ja, ik heb ook maar een klein hartje. Want vooruit dan maar, ik zal eerlijk zijn: ik ben gewoon stikjaloers als ik van vriendinnen hoor dat ze wel romantische liefdespost of een doos bonbons hebben gekregen. Dat wil ik ook!

 
Mijn meneer weet dat, van die grote mond. Maar hij houdt zijn poot stijf en laat zich door mij echt niet dwingen tot de aankoop van een bos loeidure rozen of een lekker geurtje. Dus krijgt ‘ie ook niks van mij. Net goed! De romantiek is op Valentijnsdag dus ver te zoeken in Huize Smit.  

Maar hoe stom is dat eigenlijk van mij. Ik verplicht die arme man haast om ‘spontaan’ een presentje voor me aan te schaffen. Bang dat ik niks krijg, dat ik word overgeslagen. Alsof ik niet lief geweest ben het afgelopen jaar en Sinterklaas me daarom geen pakje stuurt. Ik schaam me nu dus wel. Een beetje…

Daarom doe ik het dit jaar anders. Ik negeer die dag gewoon. Valentijn bestaat niet, net als Sinterklaas. En wie zoet is krijgt lekkers. Dus ik ga straks naar de banketbakker voor twee valentijnstompoucen, als goedmakertje voor mijn kinderachtige gedrag. Eén voor mij en één voor mijn meneer. 

 
Oké oké, stink ik er toch weer in. Valentijnsdag, hoezo romantisch? Commerciële onzin!