Valentijn? Raar feest. Ik doe er niet aan
Valentijn. Alweer zo’n uitvinding van overzee, waar iedereen steeds harder achteraan holt. Sorry hoor, maar mij niet gezien. Of zit het helemaal niet zo in elkaar? Moet je gewoon beleefd afwachten wat je overkomt. Afwachten… zo helemaal niet ‘mijn ding’. Is het eigenlijk officieel zo dat, ik zal maar zeggen ‘de vrouw’ vanzelf wel merkt wat ‘de man’ doet qua Valentijn? Om me heen hoor ik met het jaar steeds meer (altijd een stuk jongere) vrouwen praten over hun Valentijn. Wat-ie vorig jaar gedaan heeft. Of dat er iets bezorgd is en ze geen flauw idee hebben van wie het komt. Jonge jonge… doe toch normaal zeg.
Hoe zit het trouwens met die Valentijn-regels?
Laat het er nou bij mij toevallig ingeslopen zijn, romantiek op de 14e februari. We kregen ooit op 13 februari verkering en toevallig komt het zo uit dat we dat zo af en toe vieren. En toevallig is het dan altijd net de veertiende. Puur toeval. Serieus. Ik verzin het niet. En wát ik ook beweer tegen iedereen om me heen als ik vertel dat we een romantisch etentje hebben, dan is de conclusie dat wij dus ook aan Valentijn doen. Kan mij het ook schelen, een dag niet gefeest is een dag niet geleefd. By the way… als ik dat op de veertiende dan gewoon zelf organiseer, omdat organiseren nu eenmaal mijn sterkste kant is, telt het dan eigenlijk wel als Valentijn? Ik wil stiekem toch wel eens weten hoe het met die regels zit. Hoewel… ik lap ze natuurlijk meteen weer aan m’n laars. Hop: feestje! Overmorgen. Gewoon op de veertiende.
