Vaccinatie-FOMO bestaat, want ik heb het
Het regent ineens invites voor vaccinaties in mijn sociale kring. Best wel gezonde mensen blijken ineens medische indicaties te hebben waar ze zelf niets van wisten, en plannen vlijtig prikafspraken in.
En ik? Ik heb al drie keer mijn brievenbus gecheckt of ik toevallig ook iets heb. Je weet het maar nooit. Voor de duidelijkheid: mijn postvak IN voor de deur was leeg.
Het lijkt bijna wel alsof ik een beetje vaccinatie-FOMO heb. Je weet niet dat iets bestaat tot je het krijgt, dat blijkt maar weer. Bij elke app die binnenkomt over weer een uitnodiging denk ik: en wij dan? Natuurlijk knijp ik in mijn handen dat ik de laatste in de rij ben, wat betekent dat je vrij jong bent (yes!) en niks mankeert, maar toch maar toch. Ik voel soms een prikje jaloezie bij het uitblijven van de uitnodiging voor een prikkie. Het gekke vind ik trouwens wel dat mensen die serieus echt een dubbel shot kunnen gebruiken omdat ze al een jaar binnen zitten door precies zo’n medische indicatie nog weken moeten wachten. Ik laat me verder liever niet uit over het vaccinbeleid, maar die agenda had wel wat strakker gekund. Den Haag, lezen jullie even mee?
Hoe ik mijn vaccin-FOMO onder de knie hou? Behalve dan dat ik bij iedereen check of ze al een invite hebben. Ik ben terugkerend bezoeker bij Rijksoverheid geworden, waar je kunt checken wanneer je aan de beurt bent. Uit de laatste tien berekeningen die ik de afgelopen twee weken deed ben ik nog steeds eind juni aan de beurt. Dan moet in ieder geval die eerste dosis wel in mijn arm zitten. Twee woorden, negen letters: duurt lang. Oh nee: heb geduld.
En nog even een PS’je: Iedereen mag zelf beslissen over het wel of niet nemen van een vaccin. Eigenlijk is het een soort zelf-weten-eigen-leven-situatie.
Door: Adeline Mans
