Franska.nl

Vaarwel getrouwde mannen! (Deel 2)

Na een hartstochtelijke avond met een zakenrelatie, die wel heel erg veel aandacht voor haar had, hunkerde Simone naar meer contact met hem.

 

‘Met mijn mobiel in de hand, zat ik als een verliefde puber hoopvol te wachten op een reactie van zijn kant. Die kwam vrij snel. Alleen was de boodschap niet die waarop ik gehoopt had. Hij schreef thuis te zijn en hij zou ons gesprek nog even laten bezinken. Geen groet, geen kusje, geen knipoog, niks. Wél volgde kort daarop nog de opmerking dat ik niet meer moest appen. Verbouwereerd staarde ik naar het schermpje en concludeerde toen dat de beste man duidelijk onder de plak zat. Weg vlinders. Met een sterke bak koffie kwam de ontnuchtering én de boosheid snel. Ik besloot niets meer te doen en beslist te bedanken voor het geval mijn offerte opdracht zou worden. Dat was me mijn eer te na.

 

Geen vetpot thuis

Maar blijkbaar ebt schuldgevoel jegens partners na een bepaalde tijd toch weg, want na zes weken nam deze meneer weer contact met me op. ’s Avonds rond elf uur, en dat tijdstip verbaasde me niet, want inmiddels kreeg ik met grote regelmaat op late of nachtelijke uren appjes van mannen. Berichtjes die niets te maken hadden met mijn uitgebrachte berekeningsadviezen. De ogenschijnlijk nette heren, waarvan ik weet dat ze getrouwd zijn, toonden dan vooral belangstelling voor wat ik op dat moment deed. Ze vonden het blijkbaar interessant om te weten of ik alleen was of in gezelschap. Of ik al in bed lag of me juist in het uitgaansleven begaf. Sommige hadden zelfs het lef om te vragen wat ik op dat moment droeg én daaronder. Ook niet onbelangrijk. Dikwijls werd er geïnformeerd naar mijn liefdesleven, want dat verdiende ik: weer spetterende seks. Daar zou ik een ander mens van worden en daar wilden ze best een steentje aan bijdragen. Unaniem wisten ze precies hoe ik me moest voelen, alleenstaand en zonder intimiteit. Want thuis was het bij hen ook geen vetpot. Daar kwam het tussen de regels door op neer.  

 

Laat appverkeer

In het begin beantwoordde ik deze appjes ook nog. Wanneer ik inderdaad alleen op de bank zat en me, toegegeven, best eenzaam voelde. Op mijn antwoorden kreeg ik dan prompt reacties. Blijkbaar omdat de persoon aan de andere kant zich ook zat te vervelen. Ik had er echter gauw genoeg van, want veel zinnigs hield deze communicatie niet in. Althans, niet wat mij betrof. Ook werd me dikwijls gevraagd of ik openstond voor een afspraakje en het zakelijke even te laten voor wat het was. Wanneer ik daar vriendelijk voor bedankte mocht ik rekenen op de nodige fantasieën. En op de vraag of ik me ook weleens in mijn eentje liet gaan. Kortom: erg sneu allemaal en al gauw was ik er volledig klaar mee. Mijn verzoeken om niet meer te appen op late tijdstippen en het puur zakelijk te houden, overdag, werden slecht ingewilligd. Het ge-app op de late tijdstippen ging maar door. En dus broedde ik op iets om er een einde aan te maken. Dat bleek uiteindelijk best eenvoudig. Wanneer er weer sprake was van nachtelijk geblieb, opende ik de app, maar reageerde niet (meer). De ‘tegenpartij’ kon zien – door de blauwe vinkjes – dat ik zijn berichtje had gelezen. Ik bleef dan bewust online en dat triggerde.

 

Vinger-op-de-lip-emoji

Op de ‘Hallo, ben je er nog wel?’, of ‘Hey schoonheid, toch niet in slaap gevallen?’, of ‘Rozig van de wijn zeker, ik kom eraan!’ bleef ik stil. Uiteindelijk gaven de heren het vanzelf op. Maar ze gingen niet slapen voordat zij me te kennen hadden gegeven niet de volgende ochtend terug te appen. Dat zou ik zeker wel begrijpen. Want dan was het (meestal) zondag en dus familiedag. Veelal gingen deze afsluitende berichtjes dan gepaard met een vinger-op-de-lip-emoji. Natuurlijk begreep ik de hints. Maar wat de heren niet begrepen was dat hiermee aan hun nachtelijke probeersels gauw een einde kwam.

 

Terugslaan

Deed ik er tijdens de late uurtjes het zwijgen toe, de ochtenden daarna liet ik, tegen de verzoekjes in, mooi wél duidelijk van me horen. Op de momenten waarvan ik inschatte dat het ‘gelukkige’ echtpaar aan het ontbijt zou zitten. En terwijl zij ‘leuk’ zaten te genieten aan de keukentafel sloeg ik terug. Ik was me ervan bewust dat dit weleens het einde van een zakelijke relatie zou kunnen betekenen, maar dat interesseerde me niet. Ik had er zelfs plezier in om drie, vier, vijf berichtjes achter elkaar te appen. Allemaal antwoorden op de vragen die me de avond ervoor waren gesteld.  

 

Stiekem verkneukelen

Ik appte bijvoorbeeld dat ik inderdaad in slaap was gevallen. En dat ik dat achteraf jammer vond. Immers dan was de avond vast en zeker een stuk minder saai geweest. Vervolgens stelde ik voor gauw af te spreken. Op ons bekende adresje. En natuurlijk sloot ik af met de belofte dat het ons geheimpje zou blijven. Uiteraard leukte ik de appjes op met een vlammetje én met dezelfde vinger-op-de-lip-emoji waar de meneren meestal ook mee afsloten. Stiekem verkneukelde ik me bij de gedachte aan de mobieltjes die om de haverklap pingelden op de keukentafels. En aan het verdere verloop van de zondag die de ‘gelukkige’ echtelieden nog voor de boeg hadden.

 

Woedend geblokkeerd

Nou, ik heb het geweten en daar was het me precies om te doen. Van sommige heren kreeg ik direct een woedend berichtje terug met de vraag wat me in vredesnaam bezielde. Andere wachtten tot de maandag en bedankten me cynisch voor het stoken in een goed huwelijk. Eén man mailde me zakelijk met de mededeling geen gebruik meer te willen maken van mijn diensten. En ik kreeg nog een appje van een echtgenote die graag een keer met mij over haar man wilde praten. Daar heb ik voor bedankt. Sommigen blokkeerden me en ook dat vond ik best.

 

Geluk teruggevonden

Inmiddels is er geen sprake meer van nachtelijke toenaderingspogingen. Mijn the-day-after-acties werkten. Dat ik weer gelukkig ben in de liefde zal er ook zeker aan hebben bijgedragen. Werd destijds in onze klantenkring al gauw bekend dat Barry en ik uit elkaar waren, even zo snel kwam men erachter dat we elkaar terug hadden gevonden. Een klein jaar na onze scheiding werkten we samen aan een project. Het was een intensieve klus waar veel uren mee gemoeid waren.

 

Steeds vaker besloten we nadien nog even een drankje te doen in de kroeg waar we vroeger vaak samen kwamen. Daar lieten we het zakelijke voor wat het was. We haalden herinneringen op en flirtten weer. Net als toen. Op een avond vroeg Barry mij of ik nog wist hoe het voelde om vlinders in de buik te hebben. Ik begon te blozen en voordat ik het wist stonden we te zoenen. Van het een kwam het ander. We belandden in bed en daar bleef het niet bij. We voerden weer gesprekken en leken maar niet uitgepraat. We gaven toe elkaar gemist te hebben en planden steeds vaker ook niet-zakelijke afspraakjes. Nu, een klein halfjaar verder, zijn Barry en ik weer een paar. We hebben besloten ieder in ons eigen huis te blijven wonen, maar delen weer het leven en daar zijn we allebei heel gelukkig mee.

 

Afgedropen

Ook over klandizie hebben we niet te klagen. De nachtelijk-belangstellende opdrachtgevers die mochten rekenen op een koekje van eigen deeg zijn afgedropen. De écht geïnteresseerden bleven en we konden ons verheugen op mooi potentieel. Barry en ik zetten de schouders eronder, zowel zakelijk als privé en zijn vol vertrouwen over de toekomst.’

 

 

De namen van Simone en Barry zijn vanwege privacy gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.