Un’ode a vecchietti, oude mensen op een bankje
Ons leuke nieuwe zusje Italiamo kent La dolce vita als geen ander. Natuurlijk willen wij haar beste tips voor het fijnste wat Italië ons te bieden heeft graag met je delen. Deze keer: Un’ode a vecchietti, oude mensen op een bankje.
Italië heeft de Fiat, het Colosseum, de Vespa en het Vaticaan. Het heeft Michelangelo, Andrea Bocelli en Gianluigi Buffon. Én Italië heeft vecchietti op bankjes.
Als je een bepaalde leeftijd bereikt in Italië mag je lid worden van een niet-bestaande club: de vecchietti op bankjes club. Door het hele land, in grote steden of kleine dorpen bestaat dit fenomeen. Bejaardenclubs waar oudjes zwemmen, breien of armbandjes maken zullen vast ook bestaan. Maar de gemiddelde bezigheid van een vecchietti in Italië is wat simpeler. Ze zitten namelijk op bankjes. Met elkaar.
Het is grappig dat het niet uitmaakt waar in Italië je je begeeft, maar dat het bankzitten voor oudjes overal wordt gedaan. Vaak vraag ik me af of er een soort vaste schema’s of geheime afspraken zijn zoals ‘na de lunch op het bankje naast de derde boom van links’. Ook vraag ik me af of iedereen welkom is. Of dat er bijvoorbeeld wel eens iemand wordt buitengesloten. Waar ze over praten vind ik niet zo’n mysterie. Waarschijnlijk praten ze over dagelijkse beslommeringen zoals de politiek, het weer of hun echtgenotes.
De gebieden ter wereld waar men het langst leeft, oftewel de blue zones, zijn tot in den treure onderzocht. Een daarvan ligt op Sardinië. Eindeloos veel boeken, leefstijlplannen en dieetadviezen zijn erover geschreven. Wat men in deze adviezen vaak vergeet is dat een belangrijke factor in al deze gebieden een gemeenschapsgevoel is. Plekken waar mensen elkaar helpen en het gevoel hebben ergens bij te horen. In Italië wordt dit überhaupt als iets belangrijks gezien. Als je deel uitmaakt van een gemeenschap wordt er voor je gezorgd alsof je familie bent. Of dat nou een ritje naar een doktersafspraak is, het lenen van een hamer of een uitnodiging voor een kerstdiner. Men geeft je het gevoel dat ze om je geven.
Ik denk dat het goed zou kunnen dat dit een van de redenen is dat oudjes op bankjes zitten met elkaar. Dat ze op deze manier nog steeds het gevoel te hebben ergens bij te horen. Of iets te doen te hebben. Een plek waar je gemist wordt als je er niet bent. Waar je in de zon de krant kunt lezen en daarna bespreken wat je zojuist gelezen hebt. Gevolgd door de lokale roddels en daarna wat tips voor heup- en knieoefeningen. Zelf zou ik eerlijk gezegd op tachtigjarige leeftijd ook liever samen op een bankje in de zon zitten dan alleen ergens anders.
