Franska.nl

Tweetalig

Ik ben Spaans aan het leren. Dat doe ik natuurlijk omdat ik nu in Spanje woon.

 

 

 

Helemaal ooit vroeger had ik op de middelbare school al Spaans gehad, maar dat was natuurlijk verroest. Dus toen we vaker op het eiland kwamen besloten Liefde en ik om een cursus Spaans te gaan doen. Op ons eiland bestaat het risico dat je in het Duits wordt aangesproken als je blond bent, en dan wilden we natuurlijk in vloeiend Spaans kunnen uitleggen dat we dát natuurlijk niet waren.

 

Toen ik me vorig jaar permanent op het eiland vestigde werd de noodzaak nog groter. Want ineens was het niet meer alleen een drankje kunnen bestellen, maar ook uit je woorden kunnen komen bij de garage of de tandarts. De vaardigheden moesten dus worden uitgebreid.

 

Laatst zat ik te lunchen met vriend U. We praatten over hoe het is om door pittige tijden te gaan. En hij vroeg me: hoe leer je nou voelen waar je passie ligt? En: hoe durf je te vertrouwen op het loslaten van het beeld dat je van je toekomst had? Maar ook: hoe zet je liefdevol grenzen terwijl je in verbinding blijft? En: hoe voorkom je dat je spijt krijgt?

 

Als ik terugkijk op de inmiddels bijna 3,5 jaar die ik achter me heb liggen, waarin mijn leven een totaal andere wending nam dan ik me ooit had kunnen voorstellen, is de grootste verandering wellicht wel deze: ik neem geen beslissingen meer met mijn verstand, om ze vervolgens met wilskracht uit voeren. Ik vorm de realiteit niet meer naar de werkelijkheid, maar ik doe het juist andersom: ik stel me open voor wat er is, en kijk van daaruit naar wat er mag ontstaan. Ik leef volledig volgens mijn gevoel en ga dat achterna.

 

Ik ben opgegroeid in een gezin waarin mij is geleerd om mijn eigen behoeftes niet te vertrouwen of op zijn minst te negeren. En nu volg ik juist precies mijn gevoel, ook al begrijp ik zelf niet waar het toe leidt. Maar als ik een stapje richting mijn gevoel maak, vind ik daar altijd weer nieuwe informatie, en dan kan ik vanaf die plek weer een stapje zetten, nog dichter bij mijn gevoel. En uiteindelijk kom ik steeds dichter bij mijn passie, durf ik het beeld dat ik vroeger had los te laten om zodoende ruimte te maken voor iets nieuws dat wil ontstaan. Zeg ik ‘nee’ tegen de dingen die echt niet (meer) bij mij passen. En heb ik geleerd dat er altijd iets kapot moet gaan voordat er iets nieuws kan ontstaan. Met dat vertrouwen gaat er eigenlijk nooit iets fout en hoef je geen spijt te hebben. En bovendien is alles te herstellen.

 

Deze manier van voelen, denken, handelen, vertrouwen is ook als het aanleren van een nieuwe taal. Eerst nog wiebelig en onzeker, maar je wordt er vaardiger in naarmate je het meer doet. En dus ook zekerder, waardoor je er meer plezier in krijgt. En het aanleren van een nieuwe taal betekent niet dat je de oude verliest. Net als Spaans mijn Nederlands niet heeft vervangen, blijken ook denken en beredeneren prima naast voelen, vertrouwen en overgave te kunnen bestaan.