‘Trouwen wilde hij niet meer maar hij stelde wel een testament op’
Maar toen Flora na zijn dood naar de notaris ging kwam ze van een koude kermis thuis.
‘Hij was nog maar net weduwnaar toen we aan elkaar werden voorgesteld en als ik heel eerlijk ben was hij niet echt mijn type – een beetje nors en kort door de bocht. Het tegenovergestelde van mijn opgeruimde ex. Maar ik zei tegen mezelf dat ik niet moest blijven vergelijken omdat het nooit meer goed zou komen met mijn ex. Het leven ging door en blijven hopen zou me niets brengen. Daarom sprak ik nog een keer af met mijn nieuwe date. Die keer nam hij me mee uit eten en dat viel me niets tegen. Niet lang daarna vroeg hij of het me leuk leek om een keer mee te gaan skiën. Hij had een chalet in Zwitserland dat hij me graag een keer zou laten zien.
Ik kan niet ontkennen dat ik onder de indruk was van het leven dat hij leidde. Ik kan ook niet ontkennen dat het iets voor me betekende dat hij mijn twee kinderen accepteerde. Voor een man die zelf nooit kinderen had gewild leek het me een grote stap om er opeens twee volwassen kinderen met aanhang bij te krijgen op zijn eerste kerstavond als weduwnaar.
Toch vroeg notabene mijn eigen moeder of ik het wel zeker wist met deze man. Liet ik me niet een beetje van de wijs brengen door wat hij bezat zonder er genoeg bij stil te staan wie hij was?
Trouwen wilde hij niet meer, zei hij. Daar ging hij op zijn leeftijd niet meer aan beginnen. Toen we twee jaar samen waren stelde hij wel een testament op waarin ik als zijn enige erfgenaam werd genoemd. Of dat een reden was om mijn gevoelens een beetje te negeren? Ik denk dat het in ieder geval niet meehielp om zuiver te blijven. Want zijn norsheid grensde inmiddels soms aan het onbeschofte.
Een goed jaar nadat hij het testament had opgesteld werd hij ziek. Hoewel de prognose niet rooskleurig was, ging hij wel voor de hele cocktail aan mogelijke behandelingen. Hij was er doodziek van, kwam niet meer buiten de deur en was niet meer te genieten. Maar ik bleef. Bleef voor hem zorgen, bleef zijn krenkende opmerkingen naast me neerleggen en mijn afkeer van hem – want zover was het inmiddels – onderdrukken.
Vorig jaar overleed hij na een ziekbed van bijna vijf jaar. Toen ik naar de notaris ging om zijn testament te laten voorlezen kwam ik van een koude kermis thuis. Hij had zich veel welvarender voorgedaan dan hij in werkelijkheid was en als ongetrouwde partner betaal je de volle mep aan successierechten. Om die te betalen moest ik zijn chalet verkopen.
Daarna moest zijn peperdure auto de deur uit, zijn peperdure horloge en alle kunst. Ik kan het nu net redden om in ons huis te blijven wonen. Al zou ik er beter aan doen om ook dit te verkopen en er iets kleiners voor terug te kopen.
Mijn moeder leeft inmiddels ook niet meer, maar ik moet wel vaak aan haar wijze woorden denken. Heb ik me van de wijs laten brengen door wat hij bezat zonder er genoeg bij stil te staan wie hij was? Als ik heel eerlijk ben: ja.’
Flora’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
