Franska.nl

Tranen in je ogen van dit verhaal? Hadden wij ook!

 

Voor een lintje kunnen we Ria en Peer Schetters niet meer voordragen, want dat hebben ze al. Maar nog eens keihard de loftrompet blazen… 

 

Ria en Peer vierden deze week dat ze al vijfenveertig pleegkinderen hebben gehad. U zegt? Vijfenveertig! En dat terwijl heel veel pleeggezinnen nu juist afhaken uit onvrede over begeleiding of over het zorgsysteem. 

 

Stel je eens voor, een heel album vol met gezichtjes. Een paar wat oudere kindjes, de meesten baby of peuter. Een paar met een kleurtje, de meesten niet. Maar allemaal kinderen uit de crisisopvang – de specialiteit van dit huis. Crisisopvang, wat wil zeggen kort verblijf en zorg zonder gebruiksaanwijzing. Geen idee dus of het kindje beter slaapt op een verhaaltje voorlezen of op een liedje zingen. Geen flauw benul over lievelingskostjes of diëten – een van hun kinderen ging zich de eerste avond te buiten aan frikadellen terwijl hij later vegetarisch bleek. Altijd maar aftasten hoe en of er bad- en eetrituelen zijn. En dan te bedenken dat veel kinderen nog niet eens kunnen praten, wat het ‘extra spannend’ maakt.

 

Peer en Ria deden en doen waarvoor ze worden ‘ingehuurd’: zorgen en nog eens zorgen. Wordt een kindje na een paar dagen wat rustiger, gaat het spelen, eten of lachen, dan heb je iets goed gedaan. Blijft het huilen of boos – soms héél erg boos – dan weet je dat het ‘rugzakje’ wel heel erg vol moet zitten en moet je nog even goed verder zoeken naar trauma’s en wat de beste aanpak is. 

 

Het eerste pleegkind – of eigenlijk waren het er meteen twee – kwam in 1988. Peer en Ria’s eigen kinderen waren toen vier en twee jaar. Een inwerkprogramma en cursussen, zoals nu, waren er toen nog niet bij. Ze gingen simpelweg naar een informatieavond waar een maatschappelijk werker uitvoerig vertelde wat er allemaal fout kon gaan en hoe vervelend pleegkinderen konden zijn, en daarna naar een ander gesprek waarin ook weer vooral doemscenario’s aan bod kwamen; et voilà! Twee broertjes waren het. Allebei in de luiers waardoor er in een klap vier luierkindjes in huis waren.  

 

Of het nooit eens moeilijk was? Zeker. Eén van hun kinderen was de hele dag boos. Er zat zoveel woede in dat ze dachten dat ze dit niet aankonden. Maar ze kozen vanuit hun hart. Zetten hun schouders er nog eens onder; en zie. En dan is er nog dat altijd maar weer los moeten laten. Ook omdat pleegkinderen hun tijd bij het pleeggezin ook willen afsluiten, omdat dat nou eenmaal niet de gelukkigste periode in hun leven is. Maar toch altijd wennen als een kindje weer weg is. Eigenlijk kan Ria het er niet eens over hebben – ‘dat ligt gevoelig’.

 

Ze lijken alles aan te kunnen en nergens door van slag te raken en rijk hoeven ze hier ook niet van te worden – wat met 15 tot 20 euro per dag per kind ook never nooit zal lukken trouwens. Het enige wat hier telt zijn de pleegkinderen en daardoor hebben Ria en Peer voor menig kind het verschil kunnen maken. Verdient dat een loftrompet of een loftrompet?

Bron: TROUW