Toeval bestaat niet en wonderen dus echt
Want zeg nou zelf: dit is toch een onvervalst sprookje?
Ken je dat? Je komt iemand tegen, voor het eerst, en toch is er een gevoel van ‘ik ken jou ergens van’. Maar hoe je ook piekert en prikt, een ‘aha’ komt er niet. Deze twee Amerikaanse vrouwen, Cassandra Madison en Julia Tinetti, hadden precies dat toen ze elkaar in 2013 voor het eerst tegenkwamen op hun werk. De twee hadden niet alleen meteen een klik als in dezelfde kledingsmaak, dezelfde gedachtes, vergelijkbare humor en allebei een tattoo van de Dominicaanse Republiek, maar deelden ook uiterlijke kenmerken en eenzelfde achtergrond, want allebei waren ze geadopteerd door een alleenstaande moeder. Het kon niet anders dan dat ze zussen waren, voelden ze. En toch wezen de adoptiepapieren uit dat dit scenario niet opging omdat de twee niet uit dezelfde plaats afkomstig zouden zijn.
Het moet uit een onderbuikgevoel zijn geweest dat ze besloten om dan maar op zoek te gaan naar hun biologische ouders. Cassandra was de eerste die beet had door haar echte vader op het spoor te komen. Toen ze hem en haar zeven(!) broers en zussen ging bezoeken, vroeg ze haar vader op een gegeven moment of hun gezin echt wel uit acht kinderen bestond of dat er misschien toch meer waren. En jawel hoor. Na wat vijven en zessen en enig aandringen van Cassandra kwam de aap uit de mouw. Er was inderdaad een negende kindje geweest en dat was een meisje. Ze was net als Cassandra zelf voor adoptie afgestaan door de ouders die de endjes niet meer aan elkaar konden knopen en geen andere uitweg zagen.
Begin dit jaar lieten de twee een DNA-test doen en werd bevestigd wat ze allebei al die jaren al voelden: namelijk dat er een bloedband is. Julia en Cassandra delen niet alleen dezelfde vader maar ook dezelfde moeder. En die adoptiepapieren dan? Het adoptiebureau bleek wat steekjes te hebben laten vallen bij het opmaken van Julia’s papieren maar Julia is toch echt het negende zusje uit hun gezin.
Dus waar ze elkaar van kenden? Van een oergevoel dat ze zoveel gemeen hebben dat dit geen toeval kon zijn – wat het dus ook niet is. Maar een klein wonder vinden ze dit wel degelijk. Eigenlijk bijna te mooi om waar te zijn, omdat je dit soort verhalen alleen maar op tv ziet, en in sprookjes.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
