Franska.nl

Toen haar zoon zijn nieuwe vriendin kwam voorstellen, was er meteen dat stemmetje

‘Deze dame was niet kosjer. Ik kon er alleen nog niet meteen mijn vinger op leggen wat er met haar loos was.’

 

 

‘Dat liefde blind maakt, daar is mijn zoon het levende bewijs van. Toen hij met zijn nieuwe vriendin langskwam om haar aan ons voor te stellen, gingen al mijn nekharen instinctief overeind staan. Deze dame was niet kosjer, zei een stemmetje in mijn achterhoofd. Ik kon er alleen nog niet meteen mijn vinger op leggen wat er met haar loos was. Het enige wat me meteen opviel is dat ze nogal van het overdrijven was. Ze was amper binnen of ze noemde onze kennismaking al ‘het beste wat haar kon overkomen’ en mij ‘de liefste schoonmoeder die ze zich ooit had kunnen wensen’.  

 

Later werd mijn indruk bevestigd. Toen mijn zoon een verkoudheid had, belde zij met heel veel drama de huisarts omdat ze zich heel grote zorgen maakte over de gezondheid van haar vriend, terwijl die gewoon naar zijn werk was. Toen ze terugkwamen van de wintersport zei mijn zoon dat het nogal tegen was gevallen met de sneeuw, terwijl zij het over meters sneeuw en een overdaad aan poedersneeuw had.

 

Maar met haar verhalen over haar familie werd het pas écht zorgelijk. Waar ik eerst alleen een dramaqueen in haar had gezien, zag ik plotseling een pathologische leugenaar. Haar verhaal was altijd geweest dat haar ouders gescheiden waren en dat zij door haar grootouders was opgevoed omdat haar moeder te labiel zou zijn om voor haar te zorgen. Ik wist dan ook niet wat me overkwam toen ik haar laatst geheel onverwachts in de stad tegen het lijf liep. Ik zag dat ze schrok en dat ze ervandoor wilde gaan. Het was dat ik haar heel hard riep, anders was ze er nog mee weggekomen om me te negeren ook. De mevrouw met wie ze was stelde zich aan me voor als haar moeder en voegde er enthousiast aan toe dat ze het zo leuk vond om me eindelijk eens te ontmoeten omdat ze al zoveel over mijn man en mij gehoord had van haar dochter. En toen kwam het: zij en haar man zouden het heel erg op prijs stellen om eens uitgebreid kennis met elkaar te maken, want als het allemaal klopte wat ze van haar dochter vernam, dan zou het aanzoek van onze zoon niet lang meer op zich laten wachten. Alle keren dat ik mijn ‘schoondochter’ daarna probeerde te bellen, kreeg ik de voicemail. Pas toen ik besloot om het via mijn zoon te proberen, kreeg ik contact met haar. Op de man af vroeg ik haar hoe het nou zat met haar gescheiden ouders en labiele moeder en of ze wel echt door haar oma was grootgebracht. Woedend verbrak ze de verbinding. Hoe kon ik aan haar twijfelen, siste ze tegen me. 

 

Mijn man heeft er nadien werk van gemaakt om haar gangen na te gaan. Zonder al te zeer in details te treden: haar ouders zijn nooit gescheiden, ze is niet door haar grootmoeder grootgebracht, de studie die ze gevolgd zou hebben heeft ze nooit gevolgd – ze was zelfs nooit ingeschreven op de betreffende faculteit –  en haar baan als manager van een HR-team van twintig mensen is ook één grote leugen. In werkelijkheid werkt ze als baliemedewerkster bij het genoemde bedrijf.

 

Toen wij onze zoon op de hoogte brachten was die in eerste instantie vooral opgelucht want de laatste tijd had hij zich ook weleens achter zijn oren gekrabd. Dat hij in het begin helemaal niets had vermoed, daarvan was hij wel beduusd. Zou het hem zo weer kunnen overkomen, vraagt hij zich nog weleens af. ‘Wie weet,’ zeg ik dan. ‘Laten we in ieder geval afspreken dat ik meteen alarm sla als ik mijn nekharen ooit nog omhoog voel komen.’’

 

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.