Toch een uurtje langer buiten
Ik weet het, het is een beetje magertjes, maar toch ben ik er blij mee.
Straks om 19.00 uur staat Mark Rutte er weer voor de zoveelste persconferentie. Helaas kunnen we geen klapper verwachten, zoals een open horeca of een reis naar het buitenland in de meivakantie. Maar toch zie ik licht.
Want gisteren hoorde ik minister Grapperhaus zeggen dat hij het pleidooi van de burgemeesters om de avondklok met een uurtje te verruimen al ‘een begrijpelijke en beargumenteerde suggestie’ vond. Er wordt daarom nu in Den Haag gefluisterd dat we vanaf volgende week woensdag toch een uurtje langer buiten mogen zijn.
Dubbel feest dus, want zondag gaat ook de zomertijd in. Dat voelt dan toch een beetje alsof ik weer zeven oud jaar ben en mijn thuiskomtijd verruimd wordt.
Wat ik toch allemaal in dat extra uurtje buiten kan doen…
Ten eerste kan ik gewoon eens een avondje bij mijn ouders eten. Dat lukt met de huidige avondklok nooit omdat ik dan vanwege de 140 kilometer heen en dus ook terug, echt al vroeg weer in de auto moet. In plaats van snel mijn bord leeg te eten, kan ik straks toch een beetje gezellig natafelen.
Er is tijd om Takkie en mezelf eens goed uit te laten na een lange dag stukkies tikken. Want als ik m’n laptop dichtklap rest er nog een lange lijst aan huishoudelijke taken en realiseer ik me vaak om vijf over negen dat ik nog helemaal niet buiten ben geweest.
Voortaan zet ik zonder stress na negenen nog even mijn vuilnis aan de straat. #omdathetmag
Een op-en-neertje naar het strand zit er ook ineens in. Kan ik de zon in de zee zien zakken met een lekker glaasje to go. Op de fiets ben ik drie kwartier aan het trappen, dus dat red ik makkelijk heen en weer.
Gezellig langs bij die vriendin die ik veel te lang niet heb gezien. Anders moet ik die hete thee werkelijk naar binnen gieten en wegwezen om op tijd weer thuis te zijn.
Even een klusje doen bij mijn kind dat op kamers woont in Amsterdam. Want ook dat is altijd een race tegen de avondklok. Achttien minuten heen en achttien minuten terug en dan mag er niks misgaan onderweg.
Ik weet het, het is nog niet waar we allemaal op hopen, maar het is meer dan niks!
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
