Franska.nl

Tineke had geen zin in een date met Mick Jagger

 

Toen ze Tineke ooit vroegen of ze Mr. Jagger himself wilde ontmoeten dacht ze dat er een grapje werd gemaakt

‘Ach nee, ik heb Mick vorige week nog gesproken, en ik heb nu even geen zin in hem.’ Ik hoor het mezelf nog zeggen!

‘Wat doe jij nou?’ vroegen de vrienden met wie ik destijds op het Leidseplein liep, toen ze eindelijk weer een beetje adem konden halen. Er was zojuist een man naar mij toe gekomen die vroeg of ik zin had om naar Paradiso te gaan en Mick Jagger te ontmoeten. Maar ik wees de man af met een stomme grap.
 

‘Je denkt toch niet dat die vent serieus is?’ lachte ik iets te luid om mijn vrienden weer terug op aarde te krijgen. ‘Daar trap je toch niet in?’ Maar volgens mijn vrienden was het bloedserieus. De Stones traden daar écht op die avond, en het stond nog rijen dik met mensen die er al dagen voor de deur lagen in de hoop nog binnen te komen of een glimp op te vangen. Maar ik was – juist daardoor – in de veronderstelling dat er in die enorme menigte wel iemand te vinden zou zijn die graag naar binnen wilde. Gratis nog wel! Dus waarom zouden ze dan een heel eind verderop naar mij toe komen?

Daar zat wat in, vond de rest toen ook. En daarna gingen we weer over tot de orde van de avond.
 
’s Nachts in de taxi hoorden we echter (op de radio, en van de chauffeur) dat er tijdens dat (mini)concert een video was opgenomen. Dat er dames van straat waren geplukt om vooraan te staan voor het mooie plaatje. Dus je begrijpt: gegil in de taxi!

En toen ik later iemand sprak die bij Paradiso werkte, vertelde hij ook nog dat er meisjes waren gezocht voor Mr. Jagger himself. De crew weet wat hij leuk vindt, en die wordt er dan vaak op uit gestuurd om wat “vlees” te verzamelen voor op de hotelkamer.

Nou ben ik natuurlijk voor niemand “wat vlees”, en zeker geen vlees dat je van de straat plukt, maar toch… Als ik niet zo hautain had gereageerd, en het een beetje handig had aangepakt, dan had ik nu misschien wel mevrouw Jagger kunnen zijn. En daar word ik al jaren mee gepest.
 

Er gaat geen feest voorbij zonder dat er een plaat voor mij wordt aangevraagd. ‘You can’t always get what you want’ blijft een favorietje. En in menige sketch op bruiloften en partijen wordt Mick nog even aangehaald als de zielige vent die zijn “satisfaction” misliep.
 

En toch… Hoe zou mijn leven zijn verlopen als ik het wél had gedaan? Ik moet daar best weleens aan denken als ik weer met mijn boeken loop te leuren.
 

Wat nou als ik écht mevrouw Jagger was geweest nu? Dan had ik nu echt niet meer in allerlei pop-up winkeltjes hoeven zitten om mijn koopwaar aan de man te brengen. En dat was wel heel erg luxe geweest.
 

Dat mensen dan automatisch in de rij staan voor je werk, wát je ook maar schrijft. Ik hoefde dan niet al mijn talent uit mijn tenen te halen en er daarna de vloer mee te gaan dweilen bij uitgevers. Nee, de uitgevers lagen dan voor mij in de rij! En dat heeft wel iets hoor.

Vandaag kreeg ik weer dertien appjes van vrienden om me te troosten. Want wat blijkt? Mick zit binnenkort zelf ook in een pop-up winkeltje om zijn spullen aan de man te brengen.  

 

Wat??? Nee, écht! In London openen de Stones (zelf) een winkel waarin ze louter Stones-spullen verkopen.

 

Ik moet dus toch binnenkort maar even naar Londen. Je weet het nooit.
 

En ik zie het ook al helemaal voor me: ‘I’m not waiting on a lady,’ neuriet Mick dan. ‘I’m just waiting on a friend’ (ja, je moet wel reëel blijven op onze leeftijd). En dan kom ik dus binnen!
Ik hou jullie op de hoogte!
 

En ik blijf daarna wel gewoon schrijven voor Franska.nl, hoor. ?