Franska.nl

Een vakman heeft natuurlijk ook overal een oplossing voor

 

Sommige mensen hebben overal een oplossing voor. Zo las ik over een man uit Amsterdam, wiens hond niet goed meer kon lopen…

En deze meneer bouwde toen een zeer professionele lift om zijn trouwe viervoeter toch nog drie keer per dag naar boven en naar beneden te krijgen. De hond tillen was te zwaar geworden, maar het beste beestje moest natuurlijk toch elke dag even naar buiten voor een plasje en een ommetje. En daarom zette deze man even zijn beste beentje voor en rolt hij zijn maatje nu driemaal daags langs de buitenmuur omlaag, loopt een blokje om, en trekt het hondje daarna weer naar boven. Geniaal! Hondje ontlast, baasje ontlast, buren vertederd en toeristen vermaakt. De wieltjes houden (door zachtjes langs de muur te rollen) het bakje stabiel en de grote, dikke lobbes ligt lekker te liggen tot hij beneden of weer boven is. Simpel en toch doeltreffend. Een vakman zou het niet beter hebben kunnen bedenken!

 

Of… toch?

 

Een vakman heeft natuurlijk ook overal een oplossing voor.

 

Of… toch niet?

 

Want ik las ook over een lift in Spanje. Een heel ander soort lift, maar toch… een lift is een lift, en een geniale vakman is een geniale vakman. Toch?

 

Maar wat was hier nou gebeurd? Hier ging het liftbericht over een kopie van het doek ’De Onbevlekte Ontvangenis’ (uit circa 1680) dat nodig gerestaureerd moest worden. De onbevlekte ontvangenis was dusdanig bevlekt dat het schilderij nauwelijks nog te bewonderen was. En ja… dan huur je dus een vakman in. Een meubelmaker welteverstaan.

 

Ik denk zelf dat deze meubelmaker beter een hondenlift had kunnen bouwen – en ik zou zelf mijn schilderij naar een heuse restaurateur hebben gebracht (of misschien zelfs nog eerder naar die hondenliefhebber uit Amsterdam) – maar goed; een vakman is een vakman, zou je denken. Die betaal je dus goed voor professioneel werk, en dan mag je er ook iets van verwachten.

 

Het ging echter bij de eerste poging al mis. De meubelmaker kreeg het doek lang niet zo mooi schoon als hij zou verwachten, en buiten het vuil verdween er nog meer. De schoonheid zelf verdween namelijk ook als sneeuw voor de zon.

 

‘Oooww verdorie,’ dacht de vakman toen, ‘ik schilder het maar een beetje bij.’
Maar dat ging ook niet helemaal goed. En na nóg een poging dacht de man: ‘Ach, wat… wat die liftenbouwer uit Amsterdam kan, dat kan ik ook. “En een facelift dat ziet niemand”, wordt er toch altijd gezegd? Nou, dan knap ik dat wijffie toch ook meteen effies op? En dan maak ik haar gewoon zoals al die andere gelifte dames er zo’n beetje uitzien. Niemand die dat doorheeft’, dacht hij waarschijnlijk nog oprecht.

 

Tenminste, dat vermoed ik. Ik had het zelf anders nooit meer terug durven brengen en de rekening durven opsturen. Hier! Kijk maar! Dat ziet er toch niet uit!?!

 

Sommige vaklui willen graag dat hun kinderen later de zaak overnemen. Maar volgens mij heeft hier het kleinkind dat al gedaan!

Het is in elk geval zo dat niet alleen de maagd Maria hier gezichtsverlies heeft geleden, maar dat ook de restaurateur zelf dat heeft. Ik gok er dus op dat de man straks een facelift nodig heeft om nog onherkenbaar door het leven te kunnen en niet te worden gelyncht door kunstliefhebbers.

Volgende keer je koppie er dus bijhouden, vakman! Want nu ben je vreselijk op je snufferd gegaan.