Wieke is ongehoorzaam
Wij zijn ongehoorzaam. Het zal vast onverstandig zijn geweest, maar wij hebben nu al een maand lang toch onze kinderen op bezoek gehad. In de tuin.
En vorige week twee. Dochter en haar vriend. Ze was al eens langs geweest met haar kinderen, om te zwaaien voor het raam. Maar ik vond dat zo armoedig, dat we toch even naar buiten zijn gegaan.
Toen ze langs wilden komen voor een kop ‘tweemeter-thee’, zoals dochter dat noemt, was het koud. Man nam een kloek besluit: ‘Ik ga lasagne maken en ze kunnen mee eten. We dekken de tafel op anderhalve meter en dat kan best. Wij zijn niet ziek, zij zijn niet ziek, hoppa!’ Wij hebben een tafel van drie meter lang, waarmee we als kinderen zo blij zijn. Beste aankoop ooit. Ik dekte vast, en we bedachten dat het wel geinig zou zijn om verrekijkers en de scheepstoeter bij de borden te zetten. Net een kasteeltafel: de baron aan het hoofd, de barones aan het andere hoofd. Dan kun je niet zonder verrekijkers. Tussen ons en dochter met vriend zat keurig anderhalve meter.
Ze snapten het meteen toen ze binnenkwamen en de eerste vijf minuten hebben we via de verrekijkers en de scheepstoeter gecommuniceerd. Dochter wilde de scheepstoeter graag hebben, om zo wat strenger over te komen bij haar drietal, dat nogal initiatiefrijk en mondig is. Ze brengen graag – liefst alle drie tegelijk – luidkeels hun meningen voor het voetlicht. Als je dan ineens ‘KOPPEN DICHT EN WEL METEEN!’ blèrt door zo’n toeter, komt het geheid over.
Het coronadiner was een succes. En wat is zoiets dan heilzaam. Weer even als vanouds kletsen, grappen maken, veel lachen, lekker eten en juist omdat het zo weinig meer voorkwam, was het tiendubbel leuk. Morgen is het zaterdag. We doen het gewoon wéér. Maar dan in de tuin. Met onze zonen, hun vrouwen en de kleintjes. Het kan buiten. We storten de kleintjes in de zandbak. Die zandbak heb ik net gereinigd van kattendrollen en vogellijkjes. Al het zand heb ik eruit geschept en nu moet ik nog die loodzware zakken nieuw speelzand in het bakje storten. Als dat geen fijne work out is? Man maakt weer lasagne, als lunch. We kunnen gewoon niet zo lang zonder onze bloedjes. Met de anderhalve meter toestand komen we een heel eind. Knuffelen en zoenen? Dat doen we beslist niet. Jammer, maar om nou helemaal tegen de keer te zijn is ook zowat. We vinden het al heerlijk om elkaar live te zien. En te genieten van de kleintjes, die op het gras dartelen en met water knoeien in de zandbak. Ik kan niet wachten. Niemand is verkouden. Want dat houden we er wel in: verkouden? Dan gaat het feest helaas niet door. Nu ga ik het zand voor de zandbak regelen. Een gezellig en zonnig weekend allemaal!
Door: Wieke Biesheuvel
Wieke Biesheuvel werkte en woonde zes jaar in Zambia, is nu voorgoed terug en probeert het Nederlandse leven weer onder de knie te krijgen. Waarbij ze beurtelings verbaasd, boos, dolgelukkig, verward of blij is.
