Franska.nl

Het echtpaartje Zeurzanik

 

Man en ik kijken graag naar dat programma over drie stellen die elk een B&B hebben en dan bij elkaar gaan kijken hoe de anderen het doen.

 

Om te beginnen verbaasden wij ons over het feit dat ze elkaar vaak al bij de eerste kennismaking drie keer zoenden (groot voordeel van de corona-ellende: voorlopig zijn we van die verplichte drie zoenen af en als het aan mij ligt voor altijd en die kleffe omhelzing mag ook in de plomp). En dat er vaak gevraagd wordt of ze het konden vinden.

 

Na binnenkomst werden de kamers bekeken. Er zit altijd één zeurzanik bij. ‘Nou, ik heb hier echt geen vakantiegevoel, in een RIJTJEShuis!’ klaagde Zeurzanik. Of dit dan: ‘Ik zou in de slaapkamer altijd een tv’tje ophangen, voor als je het nieuws wil zien of zo. Of een talkshowtje.’ Wie wil dat nou zien als je op vakantie bent? Maar goed, ze voelde zich niet op vakantie. Mondhoeken in een bocht van 90 graden naar beneden. Haar man wenste een tafeltje. Zodat je op je laptopje een e-mailtje kon versturen. Nu was daar dat plankje, waar je niets aan had. Je kon er niet eens je kleertjes op leggen. ‘Nergens een kastje!’ merkte Zeurzanik op. En o heremetijd, toen bleek dat ze het badkamertje met de eigenaartjes moesten delen, was het hekje van het dammetje. ‘Ik ben daar helemaal niet van, van badkamers delen,’ zuurpruimde Zeurzanik verder. ‘Nee,’ vond echtgenoot, ‘dan had ik een toiletje en een wastafeltje extra in een kastje gemaakt.’ En wat meer haakjes voor kleding waren handig geweest. Ook was het veel te warm. Zeurzanik kreeg er een uitgestelde opvlieger van (wij vermoedden dat ze de overgang ruim voorbij was).

 

De volgende ochtend werd het ontbijtje geserveerd. ‘Hier zijn croissantjes,’ wees de gastvrouw ten overvloede aan (want ze waren toch echt duidelijk herkenbaar als croissantjes), ‘en wat yoghurtjes, en we hebben ook geitenkaasjes en glaasjes met verse sapjes.’ Of iemand een lekker koffietje wilde of een kopje thee? Ze had verschillende theetjes in de aanbieding. Na het ontbijtje gingen ze iets leuks doen in het stadje.

 

Het echtpaartje Zeurzanik had van een schooltje annex dorpshuisje een B&B’tje gemaakt. ‘Net een hotelletje’, vonden de gasten. Maar bloedmooi was het wel. Wij snapten ineens waarom Zeurzanik diep teleurgesteld was in het rijtjeshuis. Gewoon verwend. Ze wezen de anderen hun kamers. ‘Als jullie meer handdoekjes willen, dan liggen ze in dát kastje!’ O grrrr, hield het dan nooit op? Man en ik bleven kijken. Om ons te ergeren, dat geven we grif toe. Je hebt tegenwoordig al weinig – behalve het coronagezeik dan – om over te praten, dus dit B&B-programma is een uitkomst.

 

Aan het einde van de uitzending werden tips uitgewisseld. Het tv’tje, het tafeltje, de haakjes, het hele riedeltje kwam aan bod. Wij gingen een fijne thriller op Netflix kijken. Het begon te stortregenen en na tien minuten zei Man: ‘We zijn vergeten de tuinkussentjes van de stoeltjes binnen te leggen.’ ‘Ja,’ beaamde ik, ‘vervelendjes, nu zijn ze allemaal natjes.’ De rest van de avond plakten we overal ‘tje’ achter. Ik geef het alweer toe: een kinderlijk genoegen. Beetje flauw ook. Maar je moet wat hè? Wel goed voor een gezond portietje lachtraantjes. Nu ga ik mijn collegaatje Irene geruststellen dat dit stukje op tijd komt. En dan is het tijd voor een koffietje. En daarna? Nóóit meer tje achter iets plakken. Zal nog een heel toertje worden.