Opdat wij niet vergeten
Hoe moet dat geweest zijn, vandaag vijfenzeventig jaar geleden?
Het ging met een knal. Ineens waren we bevrijd. Al wisten we natuurlijk wel dat het eraan zat te komen, maar toch. Ineens kwamen mensen die ondergedoken zaten naar buiten, Amerikaanse militairen gaven kinderen snoep. Ik denk aan mijn vader en mijn schoonouders, allemaal geboren in 1943. Zullen zij als kind ergens gevoeld hebben in welk tijdperk hun wieg stond? Het verhaal van de vader van mijn schoonvader die naar Friesland fietste om melk te halen voor de baby. Ik denk aan mijn oma, zwanger van mijn moeder terwijl haar man er niet was.
Wij kunnen niet gedenken zoals we hadden gedacht en gehoopt, uitbundig en met veel lawaai. Opdat wij niet vergeten indachtig. Nu doen we het klein vanuit onze kamers. Stil waren we gisteren en vieren, dat lukt vandaag vast. Want als er ooit een moment is waarop iedereen, ook de jonge generatie, weer beseft wat een groot goed vrijheid toch is, is het deze tijd wel.
Ik wens je het goede en gezondheid,
May-Britt
Door: May-Britt Mobach
