Visie noemen ze het
Tineke heeft, zeg maar, een vooruitziende blik, maar kan er niet tegen om met haar neus op de feiten gedrukt te worden. Dat is weleens lastig.
Ik heb het nooit zo naar mijn zin in mijn eigen omgeving.
Ik overzie eigenlijk veel beter het grote geheel, dan dat ik dicht bij mezelf blijf.
Je moet mij dan ook nooit met de neus op de feiten drukken, want dan voel ik me meteen reddeloos verloren. En dan word ik chagrijnig.
Terwijl het nooit iets nieuws is wat ik te zien krijg, want ik zie alles eigenlijk altijd al van mijlenver aankomen.
Visie noemen ze dat.
Als we bijvoorbeeld op de redactie zitten te lunchen, dan zie ik ook al van verre dat mijn collega in zijn agenda ontdekt dat hij zo dadelijk een workshop moet gaat geven aan het projectteam, om de stakeholder analyse voor de implementatie af te ronden.
Geen idee wat hij dan moet gaan doen, maar ik zie het wel al ver voordat hij het ziet.
Ik heb, zeg maar, een vooruitziende blik. Zo moet je dat zien.
Maar wat er op mijn eigen bordje ligt, dat zie ik dan weer veel minder goed.
En dat is soms best lastig en het veroorzaakt ook regelmatig vervelende situaties.
Zo sla ik de plank nog weleens mis, omdat ik de dingen niet scherp genoeg zie, als ze te dicht bij mezelf komen. Het is voor mij dan ook veel beter om wat afstand te houden, heb ik geleerd. Als ik de dingen wat verder bij me vandaan kan houden, dan overzie ik het gewoon beter.
En dan gaat het meestal wel goed.
Het gáát ook achteruit en het wórdt ook erger, ik weet het heus wel
Toch zei een goede waarnemer laatst dat ik er iets aan moest doen.
Een man, waar ik een oogje op heb, nota bene.
Best confronterend is het dan. Maar hij had wel gelijk.
We zaten samen te lunchen en ik had weer eens veel te veel op mijn bordje. Ik had van een aantal zaken dan ook een flinke knoeiboel gemaakt en hij was gewoon alleen maar eerlijk.
Het gáát ook achteruit en het wórdt ook erger. Ik weet het heus wel.
Hij heeft daar dus duidelijk kijk op.
Ik ben namelijk behoorlijk verziend (spreek uit vér-ziend).
En nu gaan mijn ogen ook nog eens achteruit, door de ouderdom. Tijdens de lunch prik ik daarom nog weleens naast mijn sla met worteltjes (schijnt goed voor je ogen te zijn). Of ik kieper weer eens iets naast mijn bord. En deze goed-ogende man adviseerde me daarom om voortaan maar te gaan lunchen met een leesbril op.
Met een knipoog, dat wel, maar toch ….
Zie je het voor je?
Kijk, en dat doet best pijn, zie je.
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
