Tineke zeult alles mee in haar tas
Iemand zonnebrand nodig? Pleisters, een slok water? De tas van Tineke is een ware schatkist. Ondertussen zeult ze zich zo ongeveer een breuk.
Nog niet zo lang geleden liep ik lekker langs het strand. Nou, lekker… Overnieuw! Nog niet zo lang geleden sjokte ik langs het strand met mijn tas vol ‘spullen voor het geval dat’. Ik heb namelijk altijd alles bij me als ik de deur uitga. Iemand blaren? Ik heb pleisters! Iemand zonnebrand nodig? Factor 50 paraat! Droge handen en haar in de war? Ik heb een tubetje handcrème en een haarklem mee! Splinter, gescheurde nagel, hoofdpijn, beslagen bril, snotneus, honger of dorst? Ik heb de remedie bij de hand, dus roept u maar! Ik sjok zelfs naar een afspraak in de kroeg met een flesje water in mijn tas. Want ja… het mocht eens zo zijn dat de opwarming van de aarde plotseling levensbedreigende vormen aanneemt en ik dat terras dan niet haal!
Splinter, gescheurde nagel, hoofdpijn, beslagen bril, snotneus, honger of dorst? Roept u maar!
En ik weet wel dat het onzin is, hoor. ‘Als je blaren aan het strand oploopt dan trek je gewoon je schoenen uit,’ zegt manlief altijd. ‘Dus het heeft geen enkele zin om alles steeds overal mee naartoe te sjouwen,’ roept hij dan ook nog geïrriteerd. En daarna vraagt hij of zijn papieren bij mij in de tas mogen. O, en zijn sleutels ook? Want zijn broekzak is stuk! En dan heb ik nog mazzel dat hij gestopt is met roken.
Maar ik sta erom bekend, om dat meezeulen. Ik deed het zelfs in het ziekenhuis waar ik werkte en waar ik van afdeling naar afdeling sjokte met een tas waar ongeveer drie patiënten in pasten. En toen ik met een collega door de splinternieuwe poli liep, die bijna klaar was om in gebruik genomen te worden, riep een bouwvakker daar: ‘Sammie! Ik heb een graafmachine nodig! Waar kan ik die vinden?’ Waarop mijn collega spontaan riep: ‘Oh, kijk maar even bij Tineke in d’r tas. Die heeft er vast wel eentje bij zich!’
En waarom ik het doe? Ik weet het niet. Het is de zekerheid, denk ik. Ik zoek altijd zekerheid en bedenk van tevoren dus overal bij wat er eventueel mis zou kunnen gaan. Ik heb alleen geen geweer in mijn tas als ik écht beren op de weg zou tegenkomen. Dus echte zekerheid heb ik nog steeds niet. Ja, ik heb de zekerheid dat ik mezelf een hernia loop te sjouwen. Maar ja… tegen de tijd dat dat een feit is, heb ik vast al anderhalf half jaar opvouwbare krukken in mijn tas. En een rolstoel voor als ik misschien ook niet meer kan staan.
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
