Tineke redt het prima zonder man
Genieten met een grote G, om een maandje zonder man te zijn, ervaart Tineke. Maar ja, dan komt er een tien centimeter grote kink in de kabel.
Mijn lief moest opeens een paar weken naar India en vroeg of ik meeging. Maar na rijp beraad heb ik daarvoor bedankt. Ik had vaag het vermoeden dat mijn yogamatje daar net zo beroerd zou liggen als thuis, en ik kon ineens veel voordelen bedenken aan het hebben van een eigen huis, 23 geruisloze nachten en het vieren van vakantie in de tuin.
Ik begon dus, na zijn vertrek, ’s morgens met koffie (in plaats van een gesprek) en daarna ging ik lekker een half uur onder de douche staan. Zo! Maar hé… toch bleef die badkamer lekker opgeruimd! Ha! Daarna ging ik aan het werk. Maar als ik geen zin meer had dan mocht ik stoppen, zonder dat iemand vroeg: ‘Huh? Nu al klaar?’ En als ik daarna wilde wandelen, dan ging ik wandelen. Maar wilde ik liever fietsen… nou ja, je raadt het al… Ik at, dronk, deed, droeg, keek en luisterde wat ik wilde. Ik was in het paradijs!
En één keer ben ik maar vergeten om de vuilnisbak buiten te zetten, maar verder heb ik ‘s mans ‘werkzaamheden’ ook nog glorieus uitgevoerd. Ik heb zelfs de kat in een draagmandje gepropt en ben naar de dierenarts geweest! Iets wat ik normaal verdom. Ik heb jarenlang voor de kinderen gezorgd en weiger nu naar consultatiebureaus (en opvoedcursussen) te gaan met huis- en waakdieren. Toch heb ik met behulp van dochter een kat van een meter in een bakje van vijftig centimeter weten te proppen, en daarna gingen we gezellig samen naar de dierenarts met onze gewonde vechtersbaas. En daar aangekomen sprak ik de kat geruststellend toe, en mijn dochter mij. Ik zat namelijk naast een twaalfjarige, die veel meer oog had voor haar telefoon dan voor haar pitbull (die hevig geïnteresseerd was in mijn getraliede bakje). Je houdt mij niet aan het lijntje met zulke jongens, hoor! En ik vreesde dat haar dat ook niet ging lukken, als deze breedgeschouderde vent trek kreeg in de inhoud van mijn mandje. Bibber, bibber. Maar er gebeurde natuurlijk niets. En ik vond dus (nog steeds) dat ik het prima redde zonder mijn echtgenoot.
Hij paste ook niet onder een vliegenmepper of atlas
Tot ik ’s avonds naar bed ging en een beest aantrof in bed!
Ja, je zou denken: dat was pas écht het paradijs. Maar nee! Deze had namelijk acht poten, was tien centimeter groot, rende heel hard over mijn kussen en paste niet in een potje om naar buiten te brengen (door mijn dochter, hè… die dan natuurlijk weer naar huis moest komen). En hij paste ook niet onder een vliegenmepper of een atlas (denk ik). Dus hij heeft mij zeker twaalf slapeloze nachten weten te bezorgen en toen kon ik hem ineens niet meer vinden.
En daarom heb ik nu besloten: waar mijn eega gaat, daar ga ik voortaan ook! Ik blijf nooit meer alleen en word een volgzaam typje. Nou… dat zal hem verrassen als hij terugkomt!
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
