Tijd voor wat optimisme

Tijd voor wat optimisme

‘Hier gaan we nog jaren mee te maken hebben’, ‘Er komt een financiële crisis’, ‘Dit is nog maar het begin’… Zeg, kunnen we even ophouden met die ‘na-corona’-paniekzaaierij?

Met al dat doemdenken schieten we niks op. En wees nou eerlijk, wie kan de toekomst voorspellen? Ja, dat ik vanavond eten op tafel ga zetten. Die voel ik met zekerheid aankomen. Dat ik woensdag het huis stofzuig. En dat er boodschappen moeten komen. Maar verder? Zullen we het gewoon maar even houden bij de dingen waar we persoonlijk wél invloed op kunnen hebben? En intussen proberen ook de leuke dingen van het leven te zien?

Bijvoorbeeld dat lieve kleine eekhoorntje dat ineens op de kasteelstoep bij Ilja Gort in Frankrijk lag. Ze hebben hem meteen ‘Eekie de babykasteeleekhoorn’ gedoopt en in de familie opgenomen. Hij blijkt het heerlijk te vinden zo onder de mensen. Zo schattig die filmpjes die er steeds komen. Ik kan niet ophouden met ernaar te kijken. Aanrader voor een goed humeur. Je kunt natuurlijk ook Slurp La Tulipe (Ilja Gort) volgen op Facebook. Zie je meteen alles langskomen.

En nu ik het toch over leuke dingen heb, mijn boodschappen zijn er sinds onze vrijwillige lockdown niet vervelender op geworden. Ik heb dankzij lezeres Cora de allerheerlijkste drop (Klepper & Klepper), croissantjes waardoor je nooit meer naar Frankrijk hoeft en Griekse yoghurt van de Weerribben ontdekt. Verrukkelijke dingen die ik zonder deze corona-ellende nooit tegengekomen zou zijn. Bestel ik allemaal via de app ‘Crisp’. En nu niet met z’n allen tegelijk gaan bestellen hè? Dat ik vervolgens niet meer aan de beurt kom. Nee hoor, geintje, ze hebben intussen hun capaciteit uitgebreid, las ik.

Helaas heb je ook mensen die deze periode met de Tweede Wereldoorlog vergelijken. Vind ik nou echt te ver gaan. Dit gedonder is met niets vergelijkbaar. En wat er te voorspellen valt? Niets. Rob van Vuure, oud-Libelle-hoofdredacteur, voorganger van mij, schreef er vorige week nog een mooi en waargebeurd verhaal over in het Noordhollands Dagblad. Ik mocht het van hem op Franska.nl zetten. Komt ie:

Zorgen (door Rob van Vuure dus)

Ik loop over de stille markt en denk aan toen, aan 2 maart 1982, ik heb de datum opgezocht. Ik werkte bij Libelle, we hadden een ingelaste vergadering want er dreigde een staking bij onze drukkerij. Een paar dagen later werd de dreiging werkelijkheid, ‘stop de persen’ zei een vakbond. Libelle kon niet verschijnen en niet alleen Libelle, Nederland moest het ook een paar weken zonder tijdschriften als Story en Margriet doen. Waarover vergaderden wij? Niet over het uitwijken naar een buitenlandse drukker (er was internationale solidariteit), niet over boze adverteerders, niet over restitutie van abonnementsgelden, niet over redactieplanningen. En al helemaal niet over digitale versies, internet moest nog uitgevonden worden. De vergadering ging vooral over het eventuele ‘door de mand vallen’. We waren bang dat lezeressen na die Libelle-loze weken zouden denken: verrek, al een tijdje geen Libelle en.. we leven nog! Nooit gedacht maar ik blijk zonder mijn ‘papieren vriendin’ te kunnen! Zonder strip ‘Jan Jans en de kinderen’. Zonder natuur van Marjolein Bastin. Zonder receptenpagina’s deze week toch best lekker gegeten. Geen Lieve Lita en nog steeds getrouwd. Zeg, waarom betaal ik eigenlijk elk jaar die honderden guldens? Goede vraag. We waren bang dat lezeressen zouden ontdekken: ook zonder Libelle is het leven best te doen. Het onmisbare blijkt misbaar. Okay, in het begin wat zoekende, wat behelpen maar na een paar weken zou blijken: houden zo, zelfs leuke ontdekkingen gedaan. Iets wat wij als redactie wel vermoedden maar natuurlijk nooit hadden uitgeschreeuwd.

Het is 2020 en ik loop over de stille markt. Ondertussen ontdekt dat ze die markt-sinaasappels ook in de supermarkt hebben, lookalikes maar ach. Ook bleek: buurvrouw is ex-kapster, ik hoef helemaal niet naar een echte kapper. Ook hoorde ik: ‘Lang haar staat je best goed’. Al vier weken niet op een terras gezeten en… we leven nog! Geen voorjaarsvakantie, Frans zonnetje in de tuin. Netflix, wát een ontdekking. Uit eten, kan zonder. YouTube, wat staat daar veel op. De tuin gesnoeid, aanrader. Home-fitness. Online bestellen, wat is er eigenlijk veel online verkrijgbaar. En zie je wel, de huishoudelijke hulp kan best om de week. Zelf autowassen heeft wel wat, toedeloe carwash.

Ik denk aan maart 1982, maar ook aan mei 1982, twee maanden na die staking. Ongeruste carwash, nagelstudio, marktkoopman, cafébaas. Licht paniekerige sportschool, sekswerkster, casino, reisbureau. Libelle en Story verschenen niet, daarna weer wel en daarna.. onverwacht snel was alles weer op het oude niveau. Meer gehechtheid dan je vermoedde. Niet te vergelijken? Beetje wel. Dat ik toch zonder de strip ‘Jan Jans en de kinderen’ heb gekund! Lookalike sinaasappels blijven lookalikes, de smaak ook. ‘De gezelligheidsfactor van de markt’, nooit zo beseft. Weer naar fitness, weer uit eten. Het roodborstje van Marjolein Bastin, op pagina 45, dat was weer ‘ouderwets’ genieten. Zelf brood bakken, wees eerlijk, pure ellende. Zelf schepijs maken, kliederzooi, één keer geinig. Hoera, elke dag de echte warme bakker, alleen al de geur. Hoera, naar mijn eigen kapster, ze kent mijn lastige kruintje. Hoera, naar mijn ambachtelijke slager, zonder rij. Hoera, hoera. En nu snel naar het terras. Want wat is er veel te bespreken.

Tot zover Rob

Hoewel, nog even een nieuwtje: hij schreef tijdens de lockdown een boek over linkshandigen. En wat blijkt? Omdat linkshandigen steeds weer allerlei oplossingen voor alledaagse ongemakken moeten vinden, zijn ze eigengereider, zelfredzamer, minder volgzaam, origineler en creatiever dan de grote meerderheid van de mensen. Achthonderdduizend Nederlandse vrouwen zijn linkshandig. Alleen al daarom is de linkshandigenwinkel in Almere een groot succes, vertelde hij me. Het boek ziet er heel leuk uit en is natuurlijk heerlijk en soms ook hilarisch geschreven. ‘In elk restaurant ligt het bestek verkeerd. Ga als rechtshandige maar eens aan de soep, met rechts naast je een linkshandige die ook trek heeft.’ Ik zag het meteen voor me. Leuk leesvoer dus.