Franska.nl

Thea kwam altijd overal mee weg bij haar vriendinnen

‘Zo waren we het nu eenmaal gewend en zo was ze nu eenmaal.’

 

 

 

‘We zijn al vriendinnen sinds het begin van onze studie – we hebben het intussen over vijf vrouwen van middelbare leeftijd – en de rolverdeling tussen ons is vanaf het prille begin geweest zoals die nog altijd is. Eén van ons is de natural born leader, een ander heeft tot op de dag van vandaag een zeer bewogen liefdesleven en brengt ons vooral heel veel spannende verhalen, weer een ander is de ambitieuze en ook de meest succesvolle, de vierde wordt al zolang we ons kunnen herinneren geplaagd door allerlei kwaaltjes waar we nooit aandacht aan besteden en de laatste, laten we haar Thea noemen, komt altijd overal mee weg en kan zich op een onverklaarbare manier altijd alles bij ons allemaal permitteren.

 

Als iedereen wil afspreken voor de lunch, wil zij dineren. Als wij allemaal naar een stad willen – we gaan een keer per jaar een weekend samen weg -, wil zij naar de bossen. Gaan wij allemaal op chique, dan komt zij in een hobbezak. Zorgen wij ervoor dat we op tijd komen, dan is zij dat sowieso niet. Bestellen wij allemaal het menu van de dag, dan wil zij als enige iets anders. Vliegen wij allemaal economy class dan moet zij in de business omdat ze opeens stikveel last van haar rug heeft. Lang in de auto kan om die reden ook niet en 99 van de 100 stoelen keurt ze af omdat ze er onmogelijk op kan zitten. Onder het mom van ‘ach zo is ze nu eenmaal’ laten wij het maar gaan en komt ze al die jaren al overal mee weg.

 

Op degene met het spannende liefdesleven na hebben we allemaal kinderen gekregen. We bleven ook allemaal werken, behalve Thea, want die hield dat niet vol. Bij afspraken liet ze ons om de haverklap zitten met smoezen dat ze het niet redde omdat haar zoon ziek was, examenstress had, in een depressie zat of wat dan ook. Nu haar prinsje de deur uit is en niet meer als excuus kan worden gebruikt, heeft haar hond de plek van haar kind ingenomen. Midden in een diner moet ze opeens naar huis om de hond eten te geven. Lunchen lukt niet omdat ze dan altijd met de hond in het bos loopt en lange vakanties doet ze niet meer vanwege de hond. Alleen weekendjes weg, dat kan ze nog wel organiseren. De laatste keer dat we met ons vriendinnengroepje een weekendje hadden gepland ging de reis naar Berlijn. Het had al heel wat voeten in de aarde gehad om alles zo te regelen dat Thea het ermee eens was, maar zo waren we het nu eenmaal gewend. Waar het ons om ging is dat we samen gingen.

 

Twee dagen voor vertrek zette Thea op de groepsapp dat ze er helaas niet bij kon zijn. De reden? Haar hond. Het beest zou ziek zijn en ze achtte haar man niet in staat om net zo goed voor hem te zorgen als zijzelf doet. Het opmerkelijke was dat niemand op de groepsapp reageerde. Voor het eerst en alsof het was afgesproken was de maat vol en het geduld op. We belden met elkaar, dat wel. Om onze frustratie, onze boosheid te uiten. Onderweg besloten we dat het maar klaar moest zijn met dat eeuwige gedonder. We appten haar vanuit Berlijn dat ze maar eens heel goed moest nadenken over onze vriendschap en wat die voor haar betekende omdat ons geduld een beetje op was om haar altijd als een kind te moeten behandelen. Een antwoord bleef uit. Tot op de dag van vandaag – en dat is nu bijna een jaar na Berlijn – hebben we geen van allen meer contact met haar gehad. En eerlijk gezegd hebben we het ook geen van allen gemist.’

 

Thea’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.