The National Portrait Gallery
De Londense National Portrait Gallery is natuurlijk geen onbekende bestemming. In het wereldberoemde museum om de hoek van Trafalgar Square hangen duizenden portretten van bekende mensen door de eeuwen heen, maar toch merk ik dat het vaak wordt overgeslagen. En dat is echt heel onverstandig, want het is een van de fijnste musea in de stad.
Eerst even een iets opbiechten: ik heb verspreid over Londen een aantal handige plasadresjes. Want als je door de stad loopt en je moet ineens, dan vind ik het altijd zo’n gedoe om in een cafeetje te gaan vragen of ik alsjeblieft even snel mag. Of om voor £1 op een eng openbaar toilet te gaan. Of in een warenhuis met de roltrap naar de vijfde verdieping te moeten voor de wc. Aan mijn netwerk van acceptabele wc’s zal ik op een ander moment zeker nog eens een blog wagen, maar deze krijgt je vast: een van mijn plasadresjes is bij de National Portrait Gallery. Want hier hups je zo naar binnen zonder dat iemand vragen stelt, rechts langs de trap naar beneden, lekker veel wc’s, en schoon ook.
Van Queen Elizabeth tot Paul McCartney
Maar ook zonder die handige wc’s zou ik er regelmatig naar binnen lopen; ik ben dol op de National Portrait Gallery. Het is niet te groot, niet te klein, heeft een adembenemende vaste collectie, regelmatig wisselende tentoonstellingen van nieuw werk én is gehuisvest in een sfeervol en overzichtelijk gebouw waar je in elke zaal bekenden tegenkomt; weliswaar geschilderd, gefotografeerd of gebeeldhouwd, maar toch.
Bij binnenkomst pak je de lange roltrap die je mee terug neemt in de tijd; op de tweede verdieping begin je bij de koninklijke portretten van de Tudors uit de zestiende eeuw, waarna je via de zeventiende en achttiende eeuw naar de tijd van koningin Victoria op de eerste verdieping slentert om uiteindelijk in zaal 31 uit te komen bij de twintigste eeuw. Iedereen die de afgelopen vijf eeuwen iemand was kom je tegen: van mijn heldin Queen Elizabeth I tot Beatrix Potter en van William Shakespeare tot Paul McCartney. Na zo’n barrage van koningen, politici, wetenschappers, componisten, schrijvers, denkers, uitvinders, balletdansers, schilders en popmuzikanten is het een goed idee om de lift weer naar boven te nemen naar het restaurant op de derde verdieping. Hier kun je namelijk heel leuk afternoon tea doen, maar hebben ze ook een fijne wijnkaart en – eigenlijk het belangrijkste – een prachtig uitzicht over het dak van de naastgelegen National Gallery, met even verderop Nelson’s Column en Big Ben. En er is ook een wc.
Rachel Lancashire is zo Nederlands als een broodje kroket. Haar belangrijkste talenten zijn: de kaart van de London Underground uit haar hoofd kennen, thee met melk drinken en stiekem verliefd zijn op Prince Harry.
Fotografie: Rachel Lancashire, sfeerbeeld homepage tenka.dk
