Tevreden?
Godzijdank is Frits ontsnapt aan de dierenboerderij, maar nu logeert hij bij ons op de redactie…
Zo mensen, meer in het bijzonder vrouwen, het was me het weekje wel zeg. Jullie Fritsje zat zeer tegen zijn zin op een dierenboerderij, zogezegd zat ik op een ware nachtmerrie, ja, ik telde minstens drie kittens en vier Labradors, erger kun je het niet hebben in een kattenleven, en dan was er ook nog eens overal natuur. Op een dag, weer zo’n rotdag op die rotdierenboerderij, zat zo’n Labrador aan mijn eten, van die gore rotbrokken trouwens maar daar gaat het nu niet om. Nou ja, hij zat er niet aan, hij keek ernaar, maar gevoelsmatig is dat ongeveer hetzelfde. En toen haalde ik uit met mijn rechterpoot. En dat rotbeest piepen, hij piepte die hele rotdierenboerderij bij elkaar. Toen hebben ze me die rotdierenboerderij uitgezet, wat jullie Fritsje helemaal niet erg vond. En nu ben ik tijdelijk ondergebracht op de redactie van franska.nl, waar het gezellig is, wat ook erg is, maar er zijn hier tenminste geen kittens en Labrador en godzijdank is er ook geen natuur. En er is een vensterbank! Daar zit ik nu al een uur of drie op en ik kan dit best nog wat uren volhouden maar er loopt af en toe een vrouw langs die me a) aait en b) dingen zegt als: ‘Oh, brave Fritsjespitsje!’ Daar moet ze eens snel mee stoppen anders gaat ze toch echt het lot van die Labrador achterna.
Hé tuttebel, neem anders een Labrador als columnist!
Ook erg trouwens: weer een andere vrouw hier (hou ze maar eens uit elkaar, geen beginnen aan voor een kater) sprak me net sarcastisch toe. ‘Kan die column van jou eindelijk eens gezellig worden? Ken je dat begrip, Frits, gezellig? Kun je het spellen?’ Ja hoor: gu-sel-luhhh. Zo goed? Hé, tuttebel, neem anders een Labrador als columnist.
Maar goed, alles beter dan die rotdierenboerderij. Ik zou eigenlijk tevreden moeten zijn. Moeilijk, moeilijk. Maar ik ga het eens proberen.
Zo, daar ben ik weer.
Ik deed echt mijn best om zelfs maar een beetje tevreden te zijn, maar het wilde gewoonweg niet lukken. Terwijl ik toch dacht aan twee dikke muizen, lekker doorbakken, truffelsausje erover, wijntje erbij, hmmm. Maar toen dacht ik ineens aan Mia, zomaar, aan dat arrogante ding dat me niet ziet staan, ja, die me uitlacht vanwege mijn buikje en toen moest ik ineens aan mijn buikje denken en hoe ik daar ooit van af kan komen en dan zonder inspanningen te hoeven doen want inspanningen, daar hou ik helemaal niet van. Nou, toen was mijn humeur weer op zijn gebruikelijke punt, namelijk vriespunt. Heerlijk gevoel is dat toch. Nou nog even bedenken hoe ik de sfeer op deze o zo gezellige redactie eens goed kan verpesten, de boel verstjeren heet dat geloof ik, of is het nou versjteren, hallo zeg, ik ga dat echt niet opzoeken hoor. Zal zo’n vrouw hier straks wel weer sarcastisch zeggen: ‘Is dat ook al te veel moeite, Fritsje, een woord opzoeken?’
Klopt, dat is veel te veel moeite tuttebel.
Nou, was weer leuk toch, deze column, of kolom, kan mij het schelen zeg.
Lieve groetjes mensen, meer in het bijzonder vrouwen, van jullie sympathieke katertje!
