Te idioot voor woorden
Het overkomt me niet vaak, maar toen zat ik ineens met m’n mond vol tanden.
‘s Ochtends vroeg. Vlak voor een ‘op-de-hei-vergadering’ ergens in het land. Geen idee meer waar het was. Mijn leidinggevende en ik waren er als eersten. Je hebt van die mensen die altijd te vroeg komen; meestal zijn dat de mensen die van ver weg komen. Dus zaten we tegenover elkaar aan tafel met een kopje koffie te werken en zo de tijd te doden tot de anderen er zouden zijn. Ineens voel ik langs m’n onderbenen aan beide kanten twee sokkenvoeten omhoog gaan. Eerst realiseerde ik me niet zo goed wat ik voelde, maar ik vergiste me niet. Trok m’n benen snel weg en zei geen woord verder. Verbijsterd en helemaal bleek moet ik eruit gezien hebben. Welke gek doet nou zoiets?
En nee, ik heb niets gezegd. En ja, dat vind ik nog steeds stom. En ja, ik twijfel nog steeds of ik dit wel op moet schrijven. En nee, ik wist niet hoe ik het thuis moest vertellen. Omdat ik me schaamde dat ik niets gezegd had. Omdat ik me zelfs schaamde dat het gebeurd was. Omdat ik bang was dat m’n man er iets van zou gaan zeggen tegen de persoon in kwestie. Omdat je geen gesodemieter met je leidinggevende wilt. Omdat… weet ik veel. Waarschijnlijk gebeurt er op zo’n moment iets in je hoofd dat je zelf niet in de hand hebt.
Misschien raar, maar ik vergeet het nooit. Heel eerlijk hoop ik ook nog dat degene in kwestie dit níet leest. En ik heb geen enkel idee waarom ik dat hoop. Wat ik wel weet is dat ik het te bezopen voor woorden vond. En nog steeds vind.
Door: Franska
