Ken jij Okja al?
Wat op het eerste gezicht vooral spannende animatie lijkt, is een bijzondere film met een serieuze boodschap.
Een jaar of elf was ze en de jonge juffrouw werd vegetariër. Zielig vond ze het voor die dieren. Oké dacht ik en stortte me op lekkere recepten zonder vlees. Uren was ik in de weer met bijvoorbeeld de spinazieballetjes van Ottolenghi, wat een werk, niet bepaald een alternatief voor de good old gehaktbal! De oppercarnivoor in huis deed niet mee, die lachte ons uit en bakte voor zichzelf nog maar eens een biefstuk.
Na een logeerpartijtje kwam ze thuis en vertelde dat ze een spekpannenkoek gegeten had. Oké dacht ik en vroeg of ze nog wel vegetariër was. Hoezo? Nou, spek is toch echt afkomstig van een varken. O, zei ze, nou, dan houd ik er nu weer mee op, dan heeft het geen nut. Drie weken had het geduurd. Nooit meer iets over gehoord.
In het vliegtuig vanuit Spanje denk ik hier aan. Op mijn iPad heb ik de veelbesproken Netflix-film ‘Okja’ gedownload. Het animatiegenre is niet echt mijn favoriet, maar ik hoor zoveel over deze film met het genetisch gemanipuleerde varkentje dat ik gewoon moet kijken.
De oppercarnivoor in huis deed niet mee, die lachte ons uit en bakte nog maar eens een biefstuk
Het is even wennen. Door het best merkwaardige wezen dat Okja is, maar ook door het Koreaans. In Zuid-Korea begint het verhaal namelijk. Okja is er als biggetje op een berg beland, bij plattelandsmeisje Mija en haar opa. Dikke liefde is het tussen de aaibare superbig en het grietje. Mija heeft er echter geen idee van dat haar beste vriend, die inmiddels meer dan nijlpaardachtige proporties heeft, gecreëerd is door het grote voedselbedrijf Mirando en na tien jaar geslacht zal worden voor consumptie. Als Okja ruw bij haar wordt weggehaald, zet Mija alles op alles om hem terug te krijgen. Daarbij krijgt ze hulp van het Animal Liberation Front.
Dat zijn de grote lijnen. Een spannende kinderfilm zou je kunnen denken. Vol spectaculaire special effects dat zeker. Maar het is bepaald geen Disney-sprookje. Ondanks alle aanbiddelijke lompheid van de ‘varkens’ en alle over de top bombarie tijdens de reddingsacties komt de wreedheid van de voedselindustrie behoorlijk confronterend uit de verf.
Niet moeilijk voor te stellen dat er wel wat traantjes zullen vloeien tijdens het kijken. En ook dat er kinderen zullen besluiten voortaan geen vlees meer te eten. Of daar in ieder geval nog eens goed over na zullen denken. Wat in deze tijd, met oog op de toekomst en het milieu, helemaal geen gek idee is, ook voor ons volwassenen niet. Een bewustwordingsfilm dus. Om samen naar te kijken vind ik wel, zeker voor de echt jeugdige kijkertjes, om er daarna samen een goed gesprek over te kunnen hebben.
P.S. Mijn dochter en ik eten tegenwoordig nog wel vlees, maar veel minder, en altijd biologisch.
Journalist Caroline Griep doet iedere dag weer een poging tot opgeruimd leven. Daar schrijft ze over. En over alles wat er verder bij komt kijken om haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder, vrouw van 50+ en herstellend borstkankerpatiënt op de rails te houden.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
