Spuitje van een cent
Hij zou bekijken wat het beestje werkelijk onder de leden had en daar de juiste medicatie voor inzetten.
De cavia van de kinderen van mijn vriendin was oud en op. Hij sleepte zich door z’n hok en kon niet meer poepen. Eten deed hij ook bijna niet meer en zijn oogjes zaten dicht met drek. Zelfs de kinderen, dierenliefhebbers bij uitstek, vonden het zielig dat Pluisje nog steeds maar niet doodging. Dat zei genoeg.
Ze knikten daarom dapper toen mijn vriendin voorstelde om het beestje te laten inslapen. Daar dacht de assistente van de huisdierenarts tegenover hen echter heel anders over. Op de vraag van mijn vriendin of het uitkwam een doodzieke cavia uit zijn lijden te verlossen, reageerde ze fel. Waar ze het lef vandaan haalde om zelf te bepalen wanneer een huisdier moet worden geëuthanaseerd!? Totaal overrompeld legde mijn vriendin uit dat de pluizenbol zes jaar oud was en aan het einde van z’n latijn. De assistente wees haar erop dat deze huisdierenpraktijk cavia’s behandelde die wel tien jaar oud werden. Zomaar even een spuitje geven was daarom niet aan de orde. Er volgde een protocol:
Eerst diende een afspraak ingepland te worden met de dierenarts zelf voor een consult. Hij zou bekijken wat het beestje werkelijk onder de leden had en daar de juiste medicatie voor inzetten. Zou dit niet afdoende werken, dan was opereren een optie. Euthanasie was de allerlaatste stap. Ze opende de agenda om tussen de zieke goudvissen, hamsters en konijnen een moment in te plannen voor de cavia van de meisjes. Ze vroeg aan mijn vriendin wanneer het haar uitkwam. Nou, mijn vriendin kwam het even helemaal nooit uit. Althans niet bij deze dierenarts.
Ze belde mij en legde het verhaal van Pluis uit. Ik belde vervolgens mijn buurvrouw, die plattelandsdierenarts is. Bijzonder vakbekwaam, maar ook realistisch. Ze is enorm begaan met baasjes en boeren en hun huisdieren en grootvee. Dag en nacht staat ze voor hen klaar. Een kanjer is het. Toen ik haar uitlegde hoe de cavia eraan toe was, constateerde ze een hoogstwaarschijnlijke verlamming van de achterpoten met als gevolg chronische verstopping en een bult pijn. Uiteraard wilde ze het beestje wel eerst graag zien.
Samen met haar dochtertjes en Pluis reed mijn vriendin naar haar toe, en weldra bleek dat ‘mijn’ dierenarts het telefonisch al bij het rechte eind had. Medicatie had totaal geen zin. Het was het beste om het diertje uit zijn lijden te verlossen. En dat gebeurde. En uiteraard waren er traantjes. Maar toen ik beloofde dat ze Pluisje in mijn tuin mochten begraven, waar heel veel bloemetjes bloeien, net als in de caviahemel, was het leed gauw geleden.
En wat betreft de kosten van deze euthanasie? Wanneer ze Pluis’ hok als uitslaapkamer achter zouden laten voor beestjes waarvoor een behandeling wél zin had, dan was het allang goed. En daarmee was ‘case cavia’ closed.
Door: Jolanda Groothuis
Jolanda Groothuis is als tekstschrijver in een mannenwereld wel goed gelukt. Of ze de lezers van Franska weet te boeien zal vanzelf blijken. Deze (meestal) nuchtere Twentse woont op het platteland. De sociale controle waardeert ze, tot op zekere hoogte. Maar ze is wars van roddel en achterklap.
