‘Deze man nam ‘speltip 9: spreid je kansen’ wel héél letterlijk’
‘Zo leuk vond ik hem niet. Sterker nog, ik had in eerste instantie niet eens door dat we op date waren.’
‘We werkten samen en besloten om buiten werktijd iets te gaan drinken. Prima, dacht ik. Ik had toch niets beters te doen. Daarnaast was het altijd best gezellig als we samen waren en konden we goed met elkaar lachen. Zo ook deze keer, toen we samen op een terras belandden. Ik vond het leuk dat ik een fijne, beginnende vriendschap uit mijn nieuwe werk had gehaald, maar had verder geen interesse in hem.
Dat hij wel dacht dat dit een date was merkte ik snel genoeg. Terwijl ik in geuren en kleuren over mijn onstuimige liefdesleven vertelde, zag ik hem steeds verder in elkaar duiken en sloeg de sfeer gauw om. Oké, dacht ik. Misschien is dit voor hem niet interessant. Tot hij eindelijk iets zei waardoor bij mij het kwartje viel: ‘Maar je bent hier nu toch met mij?’ Even wist ik niet wat ik moest zeggen, totdat ik ineens mijn zus langs het terras zag lopen. Saved by the sister, zullen we maar zeggen. We kletsten even terwijl ik haar met grote, om hulp vragende ogen aankeek en ik hoopte dat ik, nadat ze weer weg was, snel van onderwerp kon veranderen.
Hij dacht daar hetzelfde over, want op het moment dat ik mijn mond opendeed om iets te zeggen zei hij: ‘Is zij anders single?’ Sorry?! Deze man nam ‘speltip 9: spreid je kansen’ wel héél letterlijk. En dat ook nog eens bij twee vrouwen die er duidelijk geen interesse in hadden om überhaupt met hem te daten. Mijn zus heeft al jaren een relatie, dus ook die vlieger ging voor hem helaas niet op.
We zijn nog even blijven zitten, maar hij gaf me een steeds ongemakkelijker gevoel. Zo kwam hij telkens een beetje dichter bij me zitten, maakte hij de ene dubbelzinnige opmerking na de andere en grapte hij over de roddels die op de werkvloer zouden ontstaan als iemand ons hier nu zou zien zitten. Ja, dat zou je wel willen, dacht ik.
Uiteindelijk heb ik maar een einde aan deze disaster-non-date gebreid. Zo lief als ik kon, zei ik dat ik moe was en graag naar huis wilde en dat ik hem maandag weer gezellig zou zien. Dat ik daar eigenlijk helemaal geen zin in had hield ik voor me. We namen afscheid met drie megaonhandige kussen (die wat mij betreft sowieso afgeschaft mogen worden) en ik kon zweren dat hij halverwege dat tafereel nog een soort move probeerde te maken door zijn hoofd zo te draaien dat onze lippen elkaar bijna raakten. Die man wist gewoon van geen ophouden.
Dit is nu twee weken geleden en sindsdien probeer ik hem op de werkvloer vakkundig te ontwijken. Het lukt me aardig, maar het kost me wel bakken met energie. Toch heb ik geen behoefte om nog heel nauw met hem samen te werken. Voor je het doorhebt denkt hij dat we verkering hebben en daar pas ik voor.’
Beeld: Notting Hill
