Franska.nl

Stel je voor: je bent onderweg van het Saoedische Jeddah naar Kuala Lumpur in Maleisië. Inchecken, door de douane, kopje koffie misschien of ‘n klein taxfree shopje doen en dan boarden dus. Er staat een rij voor het boarden, maar dan ben je aan de beurt. Instapkaart, paspoort, nog even wachten hoor. Vliegen is immers wachten en aanschuiven en geduldig zijn. Je gaat aan boord, zoekt je stoel, handbagage in de locker, stoelriemen vast, taxiën, veiligheidsdemonstratie, jankende motoren en hèhè, off you go.

En dan, net als je heerlijk gewichtsloos door de wolken zoeft, denk je bij jezelf: ‘hé, mis ik niet iets?’ En dan dringt het tot je door. Nou en of je iets mist! Je kind! Je hebt je baby laten staan bij de gate op de King Abdul Aziz-luchthaven. Je slaat alarm, krijst het hele vliegtuig bij elkaar, zegt dat je pertinent weigert om aan boord te blijven en verder te vliegen. Je wilt je kind! Je moet en zal je baby terug hebben!

De piloot is de lulligste niet en vraagt permissie om terug te keren. Dat heeft aanvankelijk nog heel wat voeten in de aarde. Want what on earth is het protocol voor een vergeten baby? Nobody knows, inderdaad. Afijn. Je krijgt je zin uiteindelijk. Vliegtuig keert om, zet de landing in en jij kunt je baby ophalen.

Bizar!

Dat je een jas laat liggen of een tas. Dat je je koffie vergeet of een broodje laat staan. Maar dat je je baby vergeet? Was je stoned of starnakel bezopen? Liep je te winkelen en ging je daar zo in op dat je al het andere zomaar uit het oog verloor? Heb je zoveel last van vliegangst dat je volslagen buiten jezelf raakt zodra er ook maar een luchthaven in beeld komt?

Had je net een vreselijk, gruwelijk nieuwtje gekregen en was je tijdelijk volledig ontoerekeningsvatbaar?

Ik probeer het te begrijpen en dat lukt maar niet.

Je wilt anoniem blijven nu en dat snap ik dan weer wel. Last van schaamte misschien? Schuldgevoel dat lelijk aan je knaagt? Snap ik toch! Zou ik ook hebben hoor! Al moet ik eerlijk zeggen, dat ik me met de grootse wil van de wereld niet kan indenken dat ik ooit van mijn leven mijn kind zou vergeten. Echt waar, hoezeer ik ook mijn best doe, maar nee!

Je verhaal spookt af en aan al dagen door mijn hoofd, maar echt, ik snap het niet!