Sophie kan zich maar niet over de ruzie met haar moeder heen zetten
‘Als ze er op een dag niet meer is, weet ik zeker dat ik me heel erg schuldig voel.’
‘Toen ik Frénk van der Linden op tv zag, waar hij kwam praten over zijn nieuwe boek ‘En altijd maar verlangen – de liefdesoorlog van mijn ouders’, kreeg ik het te kwaad. Zijn schuldgevoel is bedoeld voor zijn moeder die overleed voordat hij haar kon vertellen dat hij fout zat door voor zijn vader te kiezen en haar af te danken. Hij had het haar zo graag nog eens persoonlijk bekend, maar dat kwam er nooit van en nu is het te laat. Hij vertelde over de brieven die zijn moeder bleef schrijven. Elke week weer een nieuwe liefdevolle brief waar hij nooit op reageerde.
Ik heb zelf ook een conflict met mijn moeder dat al jaren speelt. Misschien zijn zij en ik wel nooit beste vrienden geweest, maar op een dag liep het écht uit de hand tussen ons. Ik maakte haar verwijten, zij mij. Zij was gemeen tegen mij, maar ik ook tegen haar. Ze was net voor de tweede keer gescheiden destijds en ik noemde haar een hoer omdat haar liefdesleven nogal roerig was.
Na een paar weken belde ze. Om te zeggen dat het haar speet. Niet alleen onze laatste ruzie maar alle keren dat ze er niet voor me was. ‘Fijn voor je’, zei ik. En toen maakte ik een einde aan het gesprek. Sinds die dag heeft ze ontelbare keren proberen te bellen en heeft ze twee keer onaangekondigd voor mijn deur gestaan – die ik alle twee de keren voor haar neus heb dichtgesmeten. Eerst stuurde ze om de haverklap een appje. Nu nog een paar keer per jaar. Voor mijn verjaardag, voor nieuwjaar. Ze blijft het proberen. Geeft niet op. Onze uitbarsting is acht jaar geleden, maar ik kan me er met geen mogelijkheid toe zetten om me voor haar open te stellen.
Mijn vader – haar eerst ex – stimuleert me notabene om haar een kans te geven en het goed te maken. ‘Want als ze er op een dag niet meer is vergeef je jezelf nooit dat je zo koppig was’, zegt hij dan. Frénk van der Lindens verhaal bracht me aan het huilen en ook aan het twijfelen. Heel even voelde ik de neiging om haar te bellen. Maar binnen no time volhard ik dan toch weer in mijn boosheid en koppigheid. Als ze er morgen niet meer zou zijn, zou ik me ook schuldig voelen. Hoe het komt dat dat geen reden is om even over mezelf heen te stappen? Ik weet het niet en ik kan er niet bij. Wat mijn relatie met mijn moeder betreft lijkt het wel alsof er een blok beton zit op de plek waar ooit mijn liefde voor haar zat.’
Sophie’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
