Soof maakte op haar drieëntwintigste een grote fout
‘Niet voor niets ben ik destijds een jaar bezig geweest om een arts te vinden die de ingreep wilde doen.’
‘Pas nu ik dik over de vijftig ben, ben ik eindelijk zover dat ik kan toegeven dat ik op mijn drieëntwintigste een ernstige fout heb gemaakt. Ik was nogal links in die dagen en als vrijwilliger voor verschillende vredesorganisaties – ik zal verder geen namen noemen – bezig om de wereld te redden. Dat ging er soms best radicaal aan toe. Misschien dat ik onder invloed van het milieu waarin ik toen verkeerde uiteindelijk tot dit drastische besluit kwam. Waar het op neerkomt is dat ik me koste wat het kost wilde laten steriliseren omdat ik deze planeet te verdorven vond om kinderen op neer te zetten.
Ik ben een jaar bezig geweest om een arts te vinden die de ingreep wilde doen. Uiteindelijk kon ik alleen ergens in een ver buitenland door een gynaecoloog geholpen worden. Toen het achter de rug was voelde ik me hartstikke stoer en werd ik door mijn vrienden van toen de hemel in geprezen. Met mijn actie had ik nogal indruk gemaakt namelijk. De eerste jaren had ik dan ook nergens last van. Totdat ik tegen de dertig liep, vrijwel iedereen in mijn omgeving ging settelen en de organisaties waar ik mijn leven aan opgehangen had hun beleid matigden omdat dat hele radicale niet meer in de nieuwe tijdsgeest paste.
Soms voelde ik het knagen van binnen. Alsof het besef, dat ik mezelf de kans had ontnomen om ooit moeder te worden, langzaam binnen sijpelde. Het lukte nog aardig lang om twijfels over die onbesuisde actie ver bij me vandaan te houden. Totdat de man met wie ik al die jaren samen was geweest bij me wegging voor een andere vrouw en ik na een half jaar hoorde dat hij vader zou worden. Hij had me nota bene destijds aangemoedigd om die sterilisatie door te zetten en me al die jaren voorgehouden dat hij ook nooit van zijn leven vader wilde worden.
Nadat hij me verliet was ik zeker tien jaar alleen. Alleen en ongelukkig mag ik wel zeggen. Desondanks bleef ik dat gevoel van spijt met alle geweld onderdrukken en kon ik het niet voor elkaar krijgen om uit te spreken wat die ingreep met me gedaan had. Rond mijn tweeënveertigste stortte ik in. Volledig overspannen, tot niets meer in staat en heel erg aan hulp toe. Die hulp kwam na ongeveer een jaar in de vorm van een therapeut. Zo’n jaar of vier hebben die sessies geduurd. Eerst twee keer in de week en later minder frequent. Toen was ik uitgehuild en sloot ik vrede me mezelf. Al wilde dat nog steeds niet zeggen dat ik tegenover anderen toe kon geven dat het een kardinale fout was om me destijds op zo’n jonge leeftijd te laten steriliseren. De schaamte daarover overwon ik eigenlijk pas toen ik al vijftig was. Nu ben ik er eindelijk aan toe om er écht over te praten en schiet ik niet langer in de verdediging of de ontkenning als mensen geschokt reageren.’
Soofs naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
