Skiën in de overgang is niet niks
Er zijn van die momenten dat je keihard met je neus op de feiten wordt gedrukt. Dat je toch echt niet meer het lijf van een drieëntwintigjarige hebt. Op wintersport bijvoorbeeld.
Afgelopen week was ik een paar dagen op wintersport. Een vakantie waar ik altijd enorm van genoot. Want de hele dag buiten, liefst met m’n snufferd in de zon. Al vanaf de allereerste keer dat ik ging skiën vond ik het heerlijk. Die besneeuwde pistes, ze konden me niet steil genoeg zijn. Maar ja, toen was ik 23.
Man, wat had ik er weer zin in dit jaar. Maar toen ik zondagochtend bovenaan die helling stond kreeg ik het opeens Spaans benauwd. Wat was het hoog! En wat was het glad! Alsof ik nog nooit een afdaling had gemaakt stond ik te stumperen met m’n ski’s en m’n stokken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn pubers al met hun ogen rollen.
Van de zenuwen ging ik natuurlijk zonder bochten naar beneden, waardoor ik alleen maar harder ging. Ja duh…. Het ene moment dacht ik dat ik weer wist hoe het moest en het volgende moment lag ik languit op mijn buik, met m’n hoofd naar het dal en m’n ski’s ergens ver boven me. Zomaar, zonder reden was ik met een rotklap gevallen. Voor het gemak was ik vergeten dat het dus ook hartstikke zeer doet als je in de sneeuw valt. Niks zachte roomsoes. Nee joh, keihard is het.
Gelukkig kwam er meteen iemand naar me toe om me te helpen. Het zag er ook niet uit hoe ik erbij lag. Maar ik was de schaamte nog niet voorbij en wilde geen hulp. Dat kan ik heus wel zelf, ik ben toch niet bejaard!
Mijn meneer en pubers zag ik in de verte al vol ongeduld op me wachten. Maar oh, wat was het een gedoe om op te staan. De sneeuw zat ook echt overal. In m’n sokken en m’n broek. Maar ik had het inmiddels bloedheet in dat skipak.
Zes opvliegers later kwam ik eindelijk hijgend beneden. Hopend dat ik nog even de tijd zou krijgen om bij te komen. Maar helaas. Voor ik het wist zat ik als een houten klaas weer in de lift naar boven. Op naar de volgende kwelling.
Skiën in de overgang is niet niks. Misschien moet ik volgend jaar toch maar weer eens een lesje op het babyhellinkje nemen. Ach, hoe erg is dat nou, ze kennen me daar toch niet…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
