Sinterklaas & ik. Een dingetje geworden
Liep ik daar in Amsterdam, van m’n leven nog niet zo vaak voor de gek gehouden als die dag. Moet je echt voor in onze hoofdstad zijn hoor.
Hoe m’n ouders dat jarenlang voor elkaar hebben gekregen snap ik nog niet, we hebben nooit kunnen ontdekken hoe het werkte. Moeder achter de piano, wij Sinterklaasliedjes zingend ernaast. En ineens, na het zingen, stonden er hatseflats twee suikerbeesten op de schoorsteen. Geen Sint of Piet gezien. Oren en ogen in onze zak hadden we echt niet, zus en ik.
Of ineens hoorden we de deur opengaan en met wat geritsel vloog een grote hand pepernoten om onze oren.
Die suikerbeesten heb ik nooit nagevraagd later, maar dat geritsel bij de pepernoten wel, dat bleek een stuk carbonpapier om de hand van m’n vader te zijn. Die pakte dan even snel iets zwarts en het enige zwarte dat ie kon vinden was blijkbaar een carbonnetje.
Het was natuurlijk super jammer dat we op een gegeven moment de waarheid kenden. De magie was er vanaf. En het laatste beetje magie verdween toen ik ontwerpster/styliste was bij Ariadne. Daar vroeg de hoofdredacteur of ik een Sint- en pietenpak wilde ontwerpen, want de mensen wilden vast wel zo’n patroon hebben. In een opwelling dacht ik: een Sint-pak? Een Pieten-patroon?
Zelf een Sinterklaas- en Pietenpak maken? Dat kan toch helemaal niet?
Hoppa, opdracht is opdracht
Dus aan de slag. Best leuk ook wel weer. Op zoek naar wit kant, rode stevige chique stof, grote veren, breed goud band en nog veel meer. Iets ingewikkelder was dat ik het later ook nog op de foto moest zien te krijgen. Terwijl ik als styliste niet over een auto beschikte en dus altijd alles met de trein deed. Daar ging ik, met de fiets en de trein met tassen vol, deze keer dus ook nog met een Sinterklazenstaf, hartje juli vanuit Breda richting Amsterdam.
Ook nog even overstappen in Den Bosch. Dat wil je echt niet meemaken, het commentaar dat je dan krijgt. En ik maar hopen dat ik geen kinderen tegen zou komen. Die moesten natuurlijk wel blijven geloven.
Vervolgens in Amsterdam nog een taxichauffeur die het verdomde om me naar de fotograaf te brengen, want dat was niet zo ver, dat kon ik makkelijk lopen. Nou… ik ben sindsdien compleet ingewerkt in de authentieke Amsterdamse humor. Lijkt wel een wedstrijd daar, wie de lolligste is. Grrr! Maar goed, je vraagt er natuurlijk ook om, als je zo over straat gaat.
Door: Franska
