Franska.nl

Signeer- of negeersessies

Ik zag laatst foto’s terug van lang geleden. Van een signeersessie in een boekhandel. Iets waar we ons nu nog amper iets bij kunnen voorstellen.

Ja, niet omdat we dan met veel mensen bij elkaar komen, want zó druk werd het bij mij meestal niet. Ik heb zelfs weleens in een boekwinkel gezeten zonder dat er ook maar iemand aandacht aan me schonk. Dat was best zielig. Mensen liepen voorbij zonder ook maar één blik te werpen op mij of mijn boeken, en liepen zelfs tegen de tafel aan (waardoor de met zorg opgebouwde stapel steeds omviel) en gaven dan alsnog geen krimp.

 

Echt hoor, voordat je erbij hoort in de schrijverswereld heb je al een gruwelijk traject afgelegd. Bezint dus eer ge begint! Maar nu wilde ik het eigenlijk hebben over de opgelopen papiertekorten. Ik hoorde dat er zo veel kartonnen dozen nodig zijn om alle online bestelde producten te kunnen leveren, dat ze nu niet genoeg papier meer hebben om ook nog boeken te kunnen drukken. Nahhhhhh…

 

Terwijl er (EIN-DE-LIJK!!!) ook meer boeken worden besteld, maar die moeten dan maar weer even wachten. Eerst worden de tassen en schoenen verstuurd waarvoor geen vaste prijs geldt, maar waarvoor mensen met liefde te veel betalen. En daarna komt pas het boek aan de beurt. Zo’n boek waarvan we de prijs zo laag mogelijk houden, soms maar met een paar cent verhogen, om het lezen te blijven stimuleren, maar dat gemaakt moet worden van het materiaal dat dus ook voor het verzenden van dure telefoons, games, en andere producten kan worden gebruikt. Ik leg het in mijn vak dus wéér af tegen het grote geld. Zucht.

 

Maar goed, dat neemt niet weg dat de liefde die ik steek in het schrijven van zo’n boek nog steeds vele malen groter is dan de tijd en aandacht die wordt gestoken in het vervaardigen van (bijvoorbeeld) elektronische apparaten. Ik schreef al eens over mijn elektrische mes en citruspers, die ik beide al 35 jaar in huis heb en die nog altijd naar behoren functioneren. Terwijl ik de jaren later uitgevonden koffiepadsmachine al zes keer heb moeten vervangen, omdat hij nét na de garantieperiode steeds stuk gaat. In dat vervaardigingsproces zit dus geen greintje liefde meer, en het lijkt wel of het zelfs zo geproduceerd wordt dat het zo snel mogelijk weer vervangen moet worden.

 

Het zou toch wat zijn als ik zo mijn boeken kon schrijven! Dat mensen ze weggooien, en dan meteen weer een nieuwe gaan kopen. Dat eerste moet wel lukken, maar het tweede?

 

O, misschien word je daarom wel zo raar (of helemaal niet) bekeken als je in een boekwinkel moet zitten als onbekende schrijver. Dat vraagt de uitgever dan aan je, want mensen moeten je leren kennen, zeggen ze dan. Maar ik heb allang door dat mensen je pas willen leren kennen als je al bekend bént. Dus als ik morgen ook nog zou meedoen aan Temptation Island, dan…

 

Of nee, wacht… jakkes…

 

Als ik morgen ook nog zou meedoen aan De Slimste Mens, dan loopt de verkoop van mijn boeken in rap tempo nog meer op. Alleen zou ik daar (denk ik) steeds in discussie gaan met Maarten van Rossem, dus dat schiet ook weer niet op.  

 

Ehhh… Heel Holland Bakt dan maar? Maar dan moet ik eerst Janny bellen voor een heleboel baklessen. Of haar omkopen. Zucht.

 

Ik kan eigenlijk alleen maar schrijven. Zielig hè? Dus Wie is de Mol heb ik al afgeslagen, en voor Hai Society ben ik niet rijk genoeg.

 

Maar dat zitten in zo’n winkel zou ik ook niet zo snel meer doen, denk ik. Me laten negeren, dat heb ik er niet meer voor over om uiteindelijk dan twee boeken te verkopen op zo’n dag. Ik hou onmiddellijk zielsveel van die twee leuke lezers, maar aan die mensen die net doen of je helemaal niet bestaat heb ik zulke onprettige herinneringen overgehouden dat ik er een boek over zou kunnen schrijven.

 

Hééé…!!

 

Maar ja…

 

Hoe versturen we de papieren versie daarvan dan weer?