Al deze dingen maken mijn Kerst
Daar word ik nou gelukkig van. Onze eigen kersttradities: dat decennia oude kerststalletje en Sissi op tv.
Het is bijna Kerst. De tijd van vrede op aarde en veel eten en drinken. Wij hebben door de jaren heen onze eigen tradities ontwikkeld.
Toen ik nog kind was, hadden we al vaste kersttradities. Op kerstavond naar de avondmis en daarna cadeautjes en worstenbroodjes. Met Kerst fonduen (waarbij altijd wel een stukje vlees in de kokend hete olie verdween), samen met vrienden van mijn ouders. Toen ik zelf een gezin kreeg, hoefden die tradities van mij niet meer. Maar zo stiekem zijn er toch een aantal nieuwe tradities in geslopen.
Zo hoort er tijdens Kerst een suikerzoete film op tv te zijn. Niet op Netflix of Videoland (dat zijn allemaal van die flauwe B-films), maar de enige echte kerstfilms: Annie, The Sound of Music of mijn persoonlijke favoriet: Sissi. De drie delen heb ik zo vaak gezien dat ik hele stukken tekst mee kan zeggen, maar ze blijven leuk. Zonder Sissi is mijn Kerst niet compleet. Desnoods kijk ik ze in het Duits. Ik ken ze toch van buiten, dus dat maakt niet zoveel uit.
Verder is ieder jaar het tevoorschijn halen van de kerstspullen een feest van herkenning. In de boom hangt een engeltje dat met plakband en ijzerdraad bijeen wordt gehouden, maar ze hing er al toen ik klein was, dus kan ik haar niet weggooien. Het allermooist is onze stal. Dat de verf van de beeldjes inmiddels beschadigd is, de nek van de kameel al drie keer is gelijmd en de meeste schapen geen snuit meer hebben, maakt het alleen maar mooier en doorleefder. Als kind speelde ik met de beeldjes, net als mijn kinderen dat deden. En al lacht mijn man me er ieder jaar om uit, ik pieker er niet over om een nieuwe te kopen. Juist al die oude, vertrouwde kerstprulletjes maken Kerst zo mooi.
Ieder jaar versier ik mijn ramen met plakband en sneeuw. De vierkante ruitjes zitten ieder jaar een beetje scheef (schijnbaar heb ik geen timmermansoog) en het is altijd een drama om na de feestdagen alles weer schoon te krijgen. Ieder jaar denk ik: dit doe ik nooit meer. En ieder jaar doe ik het toch weer. Omdat het zo gezellig staat.
En het allerfijnste is natuurlijk dat onze vijf kinderen, aanhang en kleinkind er zijn. Deze ene keer in het jaar blijven ze allemaal slapen. Dat betekent dat ons hele huis vol matrassen ligt, het kost me twee dagen om ruimte te maken en te zorgen dat al het beddengoed schoon en fris is, en na kerst twee dagen om op te ruimen, maar dat is het meer dan waard. Een huis vol warmte, licht en liefde. Geen verplichte nummers, maar gewoon gezellig samenzijn. Ik kan niet wachten.
