Franska.nl

Science says: Lachen op ongepaste momenten is heel menselijk

Hier ben ik dus best wel schuldig aan: op een moment dat het absoluut niet kan, heel erg de drang hebben om te moeten lachen.

 

Of net zo erg, te moeten giechelen. Ik giechel namelijk nooit behalve op momenten dat iemand net iets heel naars verteld of ik ergens flink op word aangesproken. Echt zo irritant, voor de mensen om je heen én voor jezelf. Vroeger dacht ik nog wel dat ik er overheen zou groeien en associeerde ik het een beetje met kinderachtigheid. Maar inmiddels weet ik wel dat dat helaas niet het geval is. Want ondertussen ben ik de 30 gepasseerd (vind het nog steeds heftig om dat te moeten opschrijven) en heb ik hier nog steeds last van.

 

Steven Ellen, directeur van het Psychologische Oncologie Programma in Melbourne, zegt erover: ‘ongepast lachen is erg interessant.’ Noem het interessant, ik noem het zelf gênant. ‘We doen het allemaal, ik doe het zelf ook erg vaak. Het kan echt heel lastig zijn. Je kan over een heel gespannen onderwerp aan het praten zijn en je lichaam reageert opeens door te gaan lachen,’ gaat hij verder. Nou ja, als deze directeur er last van heeft — en zegt dat iedereen er last van heeft — dan zal het niet een hele slechte afwijking zijn… Toch?

 

Maarre, waarom doen we het dan? Volgens Ellen is het een reactie van ons eigen lichaam, om de spanning proberen te verlichten. Je lichaam merkt dat je door deze situatie niet helemaal relaxt bent, wellicht gestresst, angstig of bang, en je lichaam gaat automatisch in een soort verdedigingsmechanisme. Weg met die gespannen gevoelens, en wat werkt er dan beter dan lachen? En daar heb je dus helemaal geen eigen wil in, volgens Ellen: ‘zelfs al willen we helemaal niet lachen en blijven we liever serieus.’

 

Ook volgens Jordan Raine, onderzoeker aan de Universiteit van Essex, is dit het geval: ‘het is een soort defensief mechanisme wanneer je met iets heftigs, mogelijk traumatiserends te maken krijgt.’

 

Hij gaat verder: ‘er kunnen soms stuipen opkomen van nerveus gelach als reactie op een gebeurtenis, misschien om ons te beschermen tegen dategene dat we meemaken.’ Ah, kijk. Het is eigenlijk gewoon heel lief dat ons lichaam ons zo in bescherming neemt. Ook al zet datzelfde lichaam ons onwijs voor lul ermee.

 

Volgens Raine zou het ook te maken kunnen hebben met ‘emotionele inconsistentie’. Dat is wel wat heftiger dan bovenstaande, wat nog behoorlijk onschuldig is. In dit geval zou het namelijk wel echt een hersenafwijking zijn, waardoor je aanvallen kan krijgen van oncontroleerbaar en onvoorspelbaar gedrag (zoals lachen). Dit zou voor kunnen komen bij mensen met sclerose en dementie.

 

Kortom, het is helemaal niet raar als je bij de begrafenis van je oma ineens een spontane lachaanval krijgt. Of onophoudelijk begint te giechelen als je de wind van voren krijgt van je partner. Het is allemaal heel menselijk. Maar laten we wel wezen: gênant blijft het wel.

 

Bron: Vice