Schoenen uit? Nee, gewoon niet
Corona betekende voor veel mensen thuiswerken. Maar als schrijven je ding is, is thuiswerken je tweede natuur.
En, ik vind het heerlijk. Alleen al bij het woord ‘kantoor’ krijg ik spontaan de kriebels. Hier thuis ben ik vrij om zo vroeg of zo laat te beginnen als ik wil, soms gewoon lekker te lummelen en…
Ik kan aantrekken wat ik wil
Meestal betekent dat een comfortabel huispak, een fluffy trui vol caviaharen en onooglijke pantoffels. Alleen heb ik wel een hele kast vol (eerlijk zijn: 5 kasten vol) prachtige kleding. Dus zodra ik mijn huis uitstap, ben ik fully dressed. Leuk rokje, pittig jurkje, iets met leer of pailletten, ik hou ervan.
En dan natuurlijk om het feest compleet te maken: de schoenen. Schoenen zijn ook ontzettend handig als een jurk net iets te lang is. Met een paar flinke hakken zweeft de jurk keurig boven de grond en lijk je spontaan langer. En vaak ook eleganter. (lees: slanker, ha!)
Die schoenen, wil je dan ook graag aanhouden
Ik was nogal geïrriteerd toen ik laatst bij een vriendin kwam, die bij de deur meldde: in dit huis dragen we geen schoenen. Stond ik daar met mijn glimmende, net iets te lange velvetrok. Mijn schoenen uittrekken zou niet alleen mijn look verpesten, ik krijg ook nog eens ijskoude voeten.
Ik grap nog half ‘ze zijn schoon hoor’. ‘Nee’, antwoord mijn vriendin gedecideerd, ‘buiten is het vies’. Ik rol met mijn ogen. Buiten vies, dat vind ik zo’n onzin. Wat is vies? Vroeger hadden we dieren, banjerde iedereen met schoenen door het huis, werd er niet gek veel schoongemaakt en was ook nooit iemand ziek. Ik denk eerder dat het binnen tegenwoordig te schoon is.
Ik vind het al irritant als je in de sportschool alleen met ‘binnenschoenen’ de zaal mag betreden
Laat staan als je bij iemand thuis op de bank met je sokken moet zitten. Tegenstanders zeggen nu ‘in sommige culturen…’. Ja, dat weet ik. Een andere vriendin van me komt uit India. Maar als je daar binnen komt, kun je kiezen uit een serie handgemaakte, heerlijk warme pantoffels. Dan hoor je mij niet klagen.
Maar van de een op de andere dag het schoenenbeleid wisselen, maakt me chagrijnig. Dat komt ook omdat het zo haaks staat op hoe het in mijn huis eraan toe gaat. Ik woon in het bos. Dat betekent altijd en overal zand, naalden en bladeren. Er is maar 1 wc en dat is tevens de badkamer. Iedereen die bij mij op bezoek komt, gaat daar met zijn schoenen aan naar het toilet.
En daar stamp ik ’s nachts met blote voeten gewoon weer doorheen
Vies? Ach ja, ik lik toch niet aan mijn voeten? Ik haal regelmatig een stofzuiger en een dweil door het huis. Ik vind het geloof ik ook niet zo gastvrij om te zeggen dat iemand zijn schoenen uit moet doen. Misschien ben ik een zeurpiet, maar schoenen uit vermindert voor mij de feestvreugde.
