Franska.nl

Schijnbaar onbewogen was de koning

Maar je maakt mij niet wijs dat de schijn ook in deze kringen vaak bedriegt.

 

Schijnbaar onbewogen liet koning Charles de scheldkanonnade aan zijn adres over zich heen komen nadat hij het Australische Parliament House afgelopen maandag had toegesproken. Alsof het hem niet deerde om van genocide te worden beschuldigd door senator Lidia Thorpe, bleef hij strak voor zich uitkijken.

 

‘Dit is niet jouw land, je bent niet mijn koning,’ echode het door het parlement. ‘Want om soeverein te zijn, moet je van het land zijn, en hij is niet van dit land.’ Haar woorden sneden door de ruimte en vulden die met ongemak. Pas nadat de beveiliging de vrouw had afgevoerd, werd het stil. Het was een stilte die kraakte en piepte onder de plaatsvervangende gêne.

 

Wat gebeurde er nou net, vroeg ik me af? Wat er gebeurde, is dat de Aboriginal Australische Thorpe de koning verweet dat er, in tegenstelling tot Nieuw-Zeeland en andere voormalige Britse koloniën, nooit een verdrag met inheemse volkeren in Australië is gesloten. Zij heeft er lang voor gepleit om dit alsnog aan te kaarten, maar haar verzoek stuitte, net als haar woorden nu, op een muur van onverzettelijkheid. Dus hoe kon zij buigen voor deze vorst? Want waren het niet zijn voorouders die verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor massamoord en genocide?

 

Het waren grote woorden die de koning voor zijn kiezen kreeg. Hij liet ze schijnbaar onbewogen over zich heenkomen. Knipperde hooguit een keer met zijn ogen, maar verschoot niet eens van kleur.

 

Is dat wat koningen en koninginnen doen? Zijn ze daarop van jongs af aan getraind? Is hen ingeprent dat ze het aan hun status verplicht zijn om afstand te bewaren en nooit af te dalen tot het niveau waarop de messen vlijmscherp worden geslepen?

 

De ceremonie eindigde zoals te verwachten was: zonder enige verwijzing naar het incident en alsof er niets was voorgevallen. Schijnbaar onbewogen vervolgde de koning zijn weg naar buiten, waar de zon scheen, de lucht weer vol was van zuurstof en hij werd toegejuicht door de Australische vlaggetjes die zijn onderdanen enthousiast in de wind lieten wapperen.

 

Pas toen hij en Camilla hun koninklijke suite binnenschreden en zich op hun kingsize bed lieten vallen, konden de maskers af en mochten de emoties vloeien. Want hoe goed koningen en koninginnen er ook in zijn om hun gezicht in de plooi te houden en schijnbaar onbewogen te zijn als het om hen heen raast en tiert, je maakt mij niet wijs dat ook hier de schijn niet vaak bedriegt.