De schaal was keurig gevierendeeld
‘Kintsugi’, riep onze vriend geruststellend vanaf het terras.
Het was meteen duidelijk dat het mis was in de keuken. De vraag was alleen hoe mis. Mijn man had net gevraagd of we koffie wilden (of liever nog een glaasje rosé om te vieren dat we vandaag eindelijk buiten hadden kunnen eten) toen de hel losbrak. ‘Is het erg?’ riep ik. Een antwoord bleef uit, dus het was zeker wel erg.
Het was een oudje en ook niet moeders mooiste, maar wel van mijn moeder geweest, vandaar die emotionele waarde. Ik had er net een salade op geserveerd. Hoeveel salades ik in de loop der jaren op deze schaal had geschikt? Te veel om zelfs nog maar een schatting van te kunnen maken. Een ferme krachtterm luidde het ‘de schaal van je moeder is gebroken’ in. Een hartstochtelijke vloek en toen een welgemeend ‘sorry’. Ik vloekte terug en ging naar binnen om de schade op te nemen. De schaal was keurig gevierendeeld.
‘Kintsugi’, riep onze vriend geruststellend vanaf het terras. ‘Wat?’ Hij was net in Japan geweest en had daar een tentoonstelling over kintsukuroi gezien. ‘Heel bijzonder! Een Japanse kunstvorm voor het repareren van gebroken porselein, keramiek, whatever. De breuken worden met goud- of zilverkleurige lak best wel opzichtig aan elkaar gelijmd.’
‘In de Japanse schoonheidsleer dragen de sporen van breuk en herstel bij aan de schoonheid van een voorwerp’, googelde ik later, waarna ik nog diezelfde avond een gouden kit ‘new kintsugi repair’ bestelde die beloofde dat het prachtig gouden lijmrandje mijn servies, schaal of vaas een al even prachtig tweede leven zou geven.
Ik heb er echt waar heel erg mijn best op gedaan! Een hele middag heb ik opgeofferd om de lijmsoorten met goudpoeder te mengen en in een dikke laag op de breukvlakken aan te brengen. Maar het aan elkaar zetten van de brokstukken? Toen ik mijn moeder op een gegeven moment in mijn hoofd hoorde zeggen dat het maar een schaal was, dat deze sporen van breuk allesbehalve bijdroegen aan de schoonheid van de schaal en dat scherven bovendien geluk brengen, heb ik er ritueel afscheid van genomen.
Per slot van rekening gaat het hier natuurlijk wel om een kunstvorm.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
