Franska.nl

Samengesteld, bonus of complex?

Ik spreek in ieder geval uit ervaring als ik zeg dat het niet altijd makkelijk is om met de kinderen van je partner te moeten dealen.

Kinderen van gescheiden ouders hebben er binnen vijf jaar één of twee stiefouders bij, zo wijzen de cijfers uit. Hoewel deze nieuwe gezinnen meestal voor ‘samengesteld’ doorgaan en ook het woord ‘bonus’ nogal eens valt, spreekt het CBS van ‘een complex gezinsverband’ omdat de kinderen van de rekening dat bonusgevoel meestal helemaal niet herkennen. Als je bedenkt dat zo’n 16 procent van de ruim 3,4 miljoen minderjarige kinderen in ons land opgroeit in een dergelijke situatie, levert dat al met al heel wat complexiteit op.

 

Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat het lang niet altijd appeltje-eitje is om met de kinderen van je partner te moeten dealen. Want waar het in het kort op neerkomt, is dat je bereid moet zijn om heel veel te geven zonder er al te veel voor terug te verwachten. Stiefkinderen hebben in de eerste plaats immers niet voor je gekozen en hóeven je niet aardig te vinden als ze daar geen zin in hebben. Dat het net als in een liefdesrelatie een kwestie van geven en nemen is, gaat daarom in dit geval niet echt op.

 

Eerlijk gezegd is het ook best afzien voor kinderen van gescheiden ouders, van wie wordt verwacht dat ze maar braaf heen en weer pendelen tussen twee huizen met in elk huis een andere dynamiek en andere huisgenoten om rekening mee te houden. In de praktijk blijkt dan ook dat maar een heel klein percentage van deze groep kinderen er beter van wordt en dat het eigenlijk altijd opschuiven en inschikken geblazen is in zo’n stiefsysteem. Zeker wanneer de ouders niet meer met elkaar kunnen opschieten en hun kinderen als boodschappers inzetten, wordt een kind daar zwaar mee tekortgedaan – zo niet beschadigd.

 

Waar je de kinderen ook geen plezier mee doet, is als moeders en stiefmoeders met elkaar in competitie gaan over wie de beste of leukste is. Moeders en stiefs doen er veel beter aan om kennis met elkaar te maken. In mijn geval was het voor de moeder in kwestie een geruststelling om te weten aan wie ze haar kinderen moest toevertrouwen als ze niet bij haar waren. Vriendinnen hoefden we niet te worden, maar een beetje acceptatie over en weer deed veel goed.

 

Of het daarna die gezellige Brady Bunch is geworden waarbij mijn stiefkinderen dikke maatjes werden met hun vaders nieuwe dochter, waarvan ik de moeder ben? Het heeft tijd gekost en was soms hard werken, maar het is goed gekomen. Al zal ik niet onder stoelen of banken steken dat ik blij was om na de scheiding van de vader van mijn dochter een partner tegen te komen die alleen maar zijn eigen rugzakje meebracht en dat daar geen kinderen bij hoorden.