Franska.nl

Ik hou van eten, ben dol op uit eten, dus vreet ook restaurantrecensies, want zo kom ik nog eens ergens en voorkom ik ‘zonde-van-het-geld-ervaringen’ – want een restaurant met een slechte beoordeling laat ik vanzelfsprekend links liggen.

In mijn krant, Het Parool, werd een Italiaans restaurant in de Jordaan begin dit jaar met een 4,5 beoordeeld. Een vette onvoldoende met als gevolg dat die tent zo ongeveer zijn deuren kan sluiten. Het verbaasde me, die 4,5. Niet alleen omdat ik zelf wel goede ervaringen heb met dit Cinema Paradiso, maar ook omdat het restaurant al meer dan dertig jaar bestaat – zie dat maar eens vol te houden in een stad als Amsterdam –, met al die jaren dag in dag uit dezelfde chef achter de kachel – over volhouden gesproken. Omdat Gianni Gervasio, de chef/eigenaar in kwestie, dus geen dag verstek laat gaan, is hij er ook op de dag dat Het Parool aanschuift. En ziet hij een paar dagen later zijn wereld instorten bij het lezen van de kritiek.

Die kritiek is dus niet mals en begint al bij het afzeiken van de inrichting die wordt vergeleken met een ‘een nachtclub in Odessa of Baltimore’ – hoeveel lezers van Het Parool zouden in Odessa of Baltimore zijn geweest en daar ook nog eens een nachtclub hebben bezocht, zou je je afvragen. Van de reeks gerechten van die avond (het waren er veel) wordt vervolgens ook geen spaan heel gelaten. Zo zou de chef diepvriesproducten en industriële sauzen op tafel zetten en zou de wijn ‘het niveau van bulkwijn niet overstijgen’ – moeten we hieruit opmaken dat bulkwijn per definitie niet te hakken is?

Op Mokum Magazine – het magazine voor en door Amsterdammers – lees ik dat de chef niet alleen aangedaan maar ook boos is (dank je de koekkoek na dertig jaar ondernemerschap!) en dat hij de kritieken bovendien wel degelijk kan pareren. Onder meer door zijn inkoopfacturen aan Het Parool voor te schotelen als tegenbewijs voor diepvries en industrieel en als bewijs voor leveranciers met een goede reputatie.

Parools recensent Ronald laat eensluidend weten niet de behoefte te voelen om daarop te reageren en dat is jammer. Als je namelijk denkt dat je je kunt permitteren om een ondernemer doodleuk de grond in te schrijven en dat ook nog eens op basis van één enkele ervaring (Michelin maakt er heel wat meer werk van!) en je geeft dan niet thuis op verweer, dan heb ik daar best wel vraagtekens bij. Als Angela de Jong van het AD wordt neergesabeld door Gordon, gaat ze het gesprek namelijk wel aan en dat doet ze uitstekend omdat ze zeker van haar zaak is. Een vrouw met ballen zou ik bijna zeggen. En wat dat dan zegt over de Paroolrecensent…?