Reeds!
Wie zei dat ook alweer altijd? Sjef van Oekel? Barend Servet? O nee, die was van Pollens. Nou dat past hier ook wel bij.
Want Pollens! En reeds! Ik heb iets geleerd waar, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, iedereen al heel lang aan gewend is. Nou, dan ben ik dus spuit elf. Dat heb je ervan als je je hele volwassen leven voor openingstijden van winkels al achter je bureau zit en na sluitingstijd pas weer thuiskomt.
En toen ik dan eindelijk niet meer elke dag achter een bureau zat vanwege de corona-lockdown, schoot het natuurlijk ook niet op. Ik bleef een beetje ‘wereldvreemd’ wat sommige dingen betreft. Online-bestel-kampioen werd ik. Dat dan weer wel. En dat heb ik erg lang vastgehouden. Tot de dag van vandaag zelfs.
Kom ik laatst bij de Jumbo, even snel iets lekkers scoren (ze hebben daar heerlijke Wapenaer kaasstengels en instant-teriyaki-noodles waar ik gek op ben), loop ik richting kassa’s en constateer ik tot m’n verbazing dat er nog maar één kassa is. Dus ik ga naar die ene kassa en vraag waar alle kassa’s gebleven zijn. ‘O, mevrouw die zijn al ruim vier maanden weg. U kunt nu met de zelfscanner winkelen.’
Nou ja!
‘Maar mevrouw, ik weet helemaal niet hoe dat moet!’ Voelde me ter plekke een stokoude grijsaard. Heet geloof ik dinosaurus tegenwoordig. Gelukkig was het niet druk, dankzij m’n post-corona-afwijking om meteen om acht uur te gaan is het nooit druk als ik kom. Kom je ook niet te dichtbij eventuele griepklachten-klanten.
Kreeg ik dus zelfscan-les. Blijkbaar niet goed genoeg, want de eerstvolgende keer liep ik vast bij het betaalproces. Geen idee hoe dat moest. Gelukkig was die aardige mevrouw er weer om me te helpen. Niks aan natuurlijk, kwestie van nadenken en opletten. Totdat ik de winkel uit wilde, want toen liep ik tegen obstakel zoveel op. ‘U moet uw bonnetje scannen, anders gaat het hekje niet open mevrouw.’
Maar goed, nu kan ik het. Al loop ik nog wel te hannesen met dingen die ik pak, de scanner en het boodschappenbriefje op m’n telefoon. Heb ik eigenlijk een extra hand nodig. Of zoiets wat Nikkelen Nelis had, waar z’n mondharmonica in zat.
Iets zwaars met twee handen pakken is ook nog een uitdaging. Zal ik allemaal nog wel uitvogelen, want ik hoor er nooit iemand over, dus het schijnt te kunnen.
Maar…
Zou dit nou allemaal komen omdat er niet aan personeel te komen is? Wat is dat toch? Dit is niet alleen in Nederland zo hè? Ik hoorde het ook in Frankrijk, Italië, Duitsland en zelfs in Finland. Hoe zit dat?
Er zijn toch steeds meer mensen in het land?
En desondanks steeds minder mensen te vinden voor werk?
Kunnen ze niets?
Willen ze niet?
Mogen ze niet?
Of doen ze allerlei andere dingen, die ik niet merk?
Is er misschien steeds meer werk gekomen?
Wordt er te slecht betaald en heeft het daardoor geen zin meer om te werken?
Zijn er steeds meer zieken?
Te veel pensionado’s, te weinig jonkies?
Weet jij het?
Gelukkig is die aardige mevrouw bij de Jumbo er altijd. Ik heb laatst al gezegd dat ik blij ben dat zij er in elk geval nog is.
Ik wens je een mooie week. Hopelijk is het bij jouw winkel ook nog een beetje gezellig. Geniet er maar van zo lang het kan.
Liefs van Franska
Door: Franska
