Redder
Miloe zakte in elkaar op de Wibautstraat in Amsterdam. Ze deed een bijzondere oproep en toen gebeurde er dit.
Ik weet niet hoe je heet. Hoe oud je bent. Wat je doet in het dagelijks leven. Ik weet niet of je blauwe of bruine ogen hebt. Ik weet niet of je getrouwd bent of vrijgezel, of je kinderen hebt of huisdieren. Waar je naar op weg was of vandaan kwam toen je op 10 oktober op de Amsterdamse Wibautstraat was. Ik weet niet of je voor, naast of achter me liep, of op de fiets langsreed. Ik weet niet wat je dacht toen ik ineens in elkaar zakte, of je schrok of rustig bleef. Of je alleen was of met anderen.
Ik weet wel dat je iets heel belangrijks hebt gedaan voor mij. Je belde het alarmnummer, je belde het eerste nummer van mijn favorietenlijst, en vertelde mijn man (waarvan je niet wist dat het mijn man was) wat er was gebeurd. Dankzij jou werd ik wakker in een ambulance, was ik in goede medische handen en kwam ik terecht op de Eerste Hulp van het OLVG. Dankzij jou was mijn rugtas bij me, met daarin mijn laptop die van levensbelang is voor mij.
Ik heb je nooit in je ogen kunnen kijken, geen dankjewel kunnen zeggen. Ik heb je niet kunnen vertellen dat het mijn eerste epileptische aanval ooit was. Dat ik die op geen enkele manier voelde aankomen en er geen enkele herinnering aan heb. Dat kortsluiting een deel van mijn geheugen heeft gewist. Dat een krampachtige pijn in mijn kuiten het enige fysieke teken was van een zware inspanning.
Het is eng dat ik even helemaal weg ben geweest. Het voelt kwetsbaar dat ik niet weet wat er is gebeurd, hoe ik erbij lag daar op de Wibautstraat. Gek genoeg wordt dat met het verstrijken van de dagen steeds enger. Soms ben ik bang om alleen naar buiten te gaan, ook al slik ik nu medicijnen die moeten voorkomen dat ik nog een keer zomaar omval. Ik zou je zo graag willen zeggen dat elke keer als ik die angst voel, ik even aan je denk. Omdat ik dankzij jou weet dat er mensen zijn die stoppen als ik ineens omval. Die 112 bellen, en het eerste nummer in mijn favorietenlijst.
Ik weet één ding van je. Dat je een man bent, en dat je op 10 oktober rond 18.30 op de Amsterdamse Wibautstraat was. Dat je ter hoogte van Sportcity een vrouw met een lichtblauwe regenjas en een zwarte rugtas in elkaar hebt zien zakken en schokkende bewegingen zag maken. Dat je 112 belde en daarna met mijn man sprak. Mocht je jezelf hierin herkennen, dan wil ik graag live dankjewel tegen je zeggen. Je een bos bloemen geven en een appeltaart en een fles wijn en een knuffel.
Want er zijn maar weinig situaties waaruit je echt gered hoeft te worden. Dit was er een.
Een update met goed nieuws van Miloe:
Social media werkt! Binnen 24 uur had ik mijn redder gevonden, en het blijkt er niet een, maar het zijn er meer.
Bron: Facebook
